Wiersze

• Melodia mgieł nocnych
  Kazimierz Przerwa-Tetmajer
  Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
  lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...
  Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,
  co nam ciała przeźrocze tęczą blasków nasyca,
  i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,
  i limb szumy powiewne i w smrekowym szept borze,
  pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną,
  dźwięczne, barwne i wonne, w głąb wzlatujmy błękitną.
  Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,
  lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głebinie...
  Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona,
  lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona;
  puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezroczą,
  i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,
  nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci,
  jak my same, i w nikłe oplątajmy go sieci,
  z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,
  gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce,
  a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,
  nim je zerwie i pląsy znów pogoni nas skocznie...