Wiersze

• Pole niczyje
  Gabriel Leon Kamiński
                                                                                                 Pamięci Marianny Bocian
   
  Jakie mi pole uczyniło pustki,
  że w nim tyle miejsca odłożonego na czarną godzinę?
  Aż po horyzont rozmawiam z ciemniejącym błękitem,
  a jeszcze muszę nakarmić moich braci mniejszych
  i światło podciągnąć pod powałę –
  to moje prace pierwsze i ostatnie zarazem.
  Wiem, skreśliliście mnie ze swego życia niechcący,
  jak strzepuje się popiół albo kurz z obrazu.
  A przecież kres ujarzmić w szarości i nad ranem, to jak  dotknąć
  obolałego oddechu – 
  a Jasność niczym matka  Cień ogarnie i sobie pomilczy.
  We włosiennicy tyle miejsca jeszcze zostało,
  że wiatr przebiegając przez rżysko,
  okiennice zamyka na oślep i odchodzi na palcach;
  jedynie to Odwrócone Światło, wyczerpane czekaniem,
  niezamówione, czuwa przy mnie, wierne do końca.
  Jest w nas czas rozliczony i niedokonany,
  taki, który rąbek snu zahaczy na wieczne nieoddanie,
  nie można bowiem okłamać siebie na przekór –
  pamięć upomni się o swoje, podliczy długi
  i tylko na niby podaruje wieczność, na ten jeden moment,
  kiedy Słowo stało się wieżą Babel pospolitą,
  bo niecodzienną.
   
  (Na zdjęciu, od lewej: Marianna Bocian, Stanisław Srokowski, NN)
   
  7.04.03/21.07.08