Wiersze

• MAŁY MIT
  Józef Czechowicz
  zgasł wieczór i obłoków aluminium
  
  w oknie twarz unieś
  
  ostatnie to linie
  
  giną w czarnych jedwabi łunie
  
  z mroków
  
  udręki posuch
  
  głos idzie żałosną steczką
  
  w kołysce kroków
  
  tego głosu
  
  uśnij syneczku syneczku
  
  
  
  świergocą miotacze gwiazd
  
  aż cienko szyba się odzywa
  
  dusi powolnie jak gaz
  
  kołysanka nieprawdziwa
  
  ale
  
  cieknie z pogańskich parowów
  
  parna osłoda nocy
  
  znowu
  
  tyle kochanej niemocy
  
  syneczku
  
  
  
  zasypią cię czarne róże
  
  sen pod ciało podłoży się płomykiem
  
  sierpem
  
  a za sierpem wiosna zasadzka
  
  
  
  zasypano godziny cacka
  
  niepamiętania kurzem
  
  syneczku syneczku
  
  
  
  sobie nucę
  
  siebie smucę
  
  ciebie
  
  nigdy nie było