Wiersze

• Jan z Lejdy*(1535)
  Tadeusz Miciński
  "Der Kôning in den nyen Tempel
  foeret dit Zeichen vor ein
  Exempel"
  
  I
  Czarci chichocą w nocnej ćmie
  i na powrozie wloką mnie,
  hurma wyjących duchów gra -
  a we mnie gaśnie życia skra -
  tańczą jak w szynku - w lupanarze -
  kochanek moich widzę twarze;
  tam walc - i czardasz - biją dzwony
  dłoń jakaś pełza, a w niej szpony -
  o, pięknie, skocznie walc ten brzmi -
  wichura serce szarpie mi.
  W ubogim domku Astrith łka -
  na małych krosnach mój całun tka,
  Piekło pode mną rozchylone -
  jadę uwodzić cudzą żonę. -
  Gwiazda lśni Maga na mym czole
  Liściem się zeschłym kłębi pole.
  Ten łańcuch z trumny oplata mnie.
  Oberek wciąż gra w nocnej mgle -
  i wyją trąby potępieńców:
  tu Nowy Syjon jest - szaleńców!
  II
  Niech burza huczy nad mym grodem -
  leżę na tronie z dziewczęciem młodem.
  Magistrat słucha, tłum się żmie -
  fanfara trąb szatańskich dmie.
  Rozwrzeć kazałem cne klasztory -
  mniszki brną w śniegu dla pokory;
  perły im daję: na karmazynie
  już tańczą nagie, kąpiąc się w winie -
  a w łożu czarnym tłum moich żon -
  kraczą nade mną stada wron.
  Uparte mnichy wezwały sąd -
  mieczem rozcinam ich wiary błąd -
  wytryska - chlupie z kadłubów krew -
  wśród chmury nocnej Roratu śpiew.
  Migocą żagwie - strojne tłumy -
  mroczne i groźne milczą tumy:
  niech na organach wesoło grają,
  niechaj świec tysiąc zapalają!
  Ja król wasz - spełnię cud: tam w trumnie -
  jak we śnie - rączki wyciąga ku mnie -
  to moje dziecię - dziecię miłe -
  ja mu kopałem sam mogiłę.
  Włos jego złoty - twarzyczka sina -
  słuchajcie - mówi - mnie przeklina -
  że wzięło z rąk mych hostię czarną -
  to jest dla wieków przyszłych ziarno!
  W piekle muzyka duchów gra mi -
  zasypać ziemią i gwiazdami!
  III
  Gród oblężony. - Idę na mury,
  widzę mych wrogów obóz ponury:
  mieczyska ostrzą, kują berdysze -
  zda się, różańców poszepty słyszę;
  biskup z sztandarem czarnym w dłoni;
  krwawią się ognie w zmarzłej toni;
  jak dym ze studni, co bez dna,
  widmo na koniu rydzym gna.
  W mroczne poszedłem sam uliczki,
  złote mi grają duchów gęśliczki.
  Na rękach pełna mój wierny lud -
  tak go rozpusta zjadła i głód.
  Jam bratniość zawarł z Fegor-Baalem
  ja król - król nowej Jeruzalem!
  Lodowe widma w powietrzu gnały -
  teraz mię groźne przygniotły skały:
  kry biją szturm.
  IV
  W mroku katedry
  siadam na płytach nagimi biedry -
  ja najnędzniejszy - mam serce głaz! -
  nic żal mi siebie - ach, żal mi was!
  Tu przy kolumnie postać żebracza -
  powietrze żegna, komuś przebacza -
  i po bladości fosforycznej
  Astrith poznałem cień tragicznej.
  Łzy jej bolesne za grzechy nasze -
  wnet Miłosierdzia napełnią czaszę.
  O, niech się krwawi - niechaj rozpacza,
  Bóg za Twą mękę światu przebacza.
  Idą anieli - nieba zwiastuny -
  lecz głos nieziemny szepnął roi z truny
  - Eritis dei - Z Astrith łona -
  ona się broni mi zapłoniona -
  szaty zerwałem - u nóg mych błaga -
  włosy swe ściele pod stopy Maga.
  Łzy jej zamarzłe, oczy jak żuzle -
  kręcą się - tańczą sylfów karuzle.
  Zdobyli gród! - Jęk słychać ludu,
  wicher na dzwonach gra: gudu - gudu:
  puść mię, kobieto, w imię Beliala!
  ja światy niszczę - świat się zapala!
  V
  Dmie wicher - idę z białą liliją -
  a w mrokach nocnych tłumy się biją:
  topory - dzidy - strzały płonące! -
  ostatnim jękiem trupy już tchnące.
  Muzyka duchów dziwnie łka...
  Wybuchła we mnie odwaga lwia:
  tam mężów rzeź, i gwałt mych Minnek,
  miecz wziąłem kata - idę przez rynek.
  Zasiadam tron - niech wiedzą, żem król!
  korona z korali - w sercu ból.
  Zmilkli walczący - mrok grobowy -
  komety w górze wian cierniowy.
  Wtem widmo czarne - koń się z nim zdębia -
  wzrok we mnie wpija krwawy jastrzębia.
  Gnam obłąkany w ciemne ulice -
  a za mną tętent - płoną gromnice -
  i ręka w szponach - jak gdyby trupia -
  piekło się kłębi - i tłum się skupia -
  i już mnie szarpią - jak zwierza w kniei -
  najeżdża koń mą pierś: Ira Dei!
  VI
  Moich kanclerzów ku większej grozie
  w klatkach - szczypcami męczą na mrozie.
  I wznoszą dla mnie dwie kolumny -
  i kładą w poprzek wieko trumny
  Znieśli w kubełkach węgle szatany -
  do szubienicy czarnej związany,
  rozpalonymi cęgami rwany,
  - Ojcze! oddajęć mojego ducha!
  lecz jęków moich Nikt nie wysłucha.
  Astrith się chyli - całun mi ściele -
  - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
  Wiatr wyje - płacze w czarnym kościele...