Wiersze

• Bezdzietna kobieta
  Sylvia Plath
  Macica
  Grzechocze kokonem, księżyc
  Uwalnia się od drzewa z nie mając gdzie pójść.
  
  Mój krajobraz to ręka bez linii,
  Drogi skupiły się w węzeł,
  Samemu węzeł,
  
  Samemu róża cię zdobywa --
  To ciało,
  Ta kość słoniowa
  
  Bezbożny jak wrzask dziecka.
  Pająkowata, obracam lustra,
  Wierne mojemu obrazowi,
  
  Wydając nic tylko krew --
  Skosztuj to, ciemną czerwień!
  I mój las
  
  Mój pogrzeb,
  I to wzgórze i to
  Błyszczenie wraz z ustami trupów.
  
  Tłum. Gower