Wiersze

• Tej, co w raju
  Edgar Allan Poe
  O! Byłaś ty mi wszystkim miła
  Za czem się duch mój rwie z tęsknicą
  Zieloną wyspą w morzu, M i ł a!
  Źródłem, fontanną i świątnicą
  Osnutą drzew owocnych cieniem.
  Zdobną w ofiarnych kwiatów zwoje,
  A wszystkie kwiaty były moje.
  
  Ach! sen zbyt piękny, by trwał długo,
  Zgasłaś mi gwiazdo bezpowrotnie;
  Już przyszłość wartką mknącą strugą,
  Rwie mnie, bym za nią spieszył lotnie
  Lecz nad przeszłości falą smętną
  Duch mój, bez ruchu tkwi rozpięty
  Wpatrzony w toń zatoki mętną,
  Zmartwiały, bólem zdjęty.
  
  Zgasła mi jasna światłość żywa
  I nigdy, nigdy, nigdy już!
  (Słowo to uroczyście wzywa
  Zalewną falę na brzeg mórz)
  Nigdy już pień rozdarty gromem,
  Młodości wiosną nie odkwitnie,
  Ni orzeł ranny nad skał złomem
  Do lotu się zerwie szczytnie.
  
  Więc, gdy mi wszystkie dni pobladły,
  Pytam w noc każdą mgieł roztoczy
  Gdzie? i na jakim cichym brzegu?
  Płoną dziś twoje czarne oczy?
  Gdzie? i na jakim świata krańcu?
  Nad jakich sennych wód topielą?
  Śnieżne się twoje stopy bielą,
  Rozchwiane w eterycznym tańcu.
  
  Przekleństwo! srogim wichrom morza
  Co się z mojego brzegu zwiały.Miłość prowadzi na bezdroża,
  Do zbrodni wiedzie, lub do chwały.
  Mnie ach ku mglistej niosąc dali
  Rzuciła w sennej mar krainie,
  By słuchać szumu srebrnej fali
  Co u stóp twoich szemrząc płynie.