Wiersze

• Homilia
  Zbigniew Herbert
   
  Na ambonie mówi tłusty pasterz
  i cień pada na kościelny mur
  a lud boży zasłuchany zapłakany
  płoną świece - blaski ikon - milczy chór
   
  płyną słowa nad głowami się unoszą
  jaki dziwny ma ten kapłan głosu organ
  ani żeński ani męski ni anielski
  także woda z ust płynąca to nie Jordan
   
  bo dla księdza - proszę księdza - to jest wszystko takie proste
  Pan Bóg stworzył muchę żeby ptaszek miał co jeść
  Pan Bóg daje dzieci i na dzieci i na kościół
  prosta ręka - prosta ryba - prosta sieć
   
  moze tak należy mówić ludziom cichym ufającym
  obiecywać - deszcze łaski - światło - cud
  lecz są także tacy którzy wątpią niepokorni
  bądźmy szczerzy - to jest także boży lud
   
  proszę księdza - ja naprawdę Go szukałem
  i błądziłem w noc burzliwą pośród skał
  piłem piasek jadłem kamień i samotność
  tylko Krzyż płonący w górze trwał
   
  i czytałem Ojców Wschodu i Zachodu
  opis raju przesłodzony - zapis trwogi -
  i sądziłem że z kart książek Znak powstanie
  ale milczał - niepojęty Logos
   
  pewnie ksiądz mnie nie pochowa w świętej ziemi
  - ziemia jest szeroka zasnę sam
  i odejdę w dal - z Żydami odmieńcami
  bezszelestnie zwinę życia cały kram
   
  na ambonie mówi w kółko pasterz
  mówi do mnie - bracie mówi do mnie - ty
  ale ja naprawdę chcę się tylko zastrzec
  że go nie znam i że smutno mi