Wiersze

• 18 stopni, dobra pogoda, list do żony
  Sławomir Matusz
  dla Ernesta Wilde
  
  Wyjątkowa noc – 18 stopni w środku listopada.
  Ciepły, podzwrotnikowy wiatr wieje z internetu,
  przekraczając Alpy. Ściera się za granicą z atlantyckim,
  chłodnym i wilgotnym powietrzem. Niemcy pod wodą.
  Maile nie dochodzą. Włochy toną w lawinie błota.
  Szum komputera miesza się z hałasem wiatru.
  To takie, trwające wiele set lat noce skłoniły nas,
  by przyjść tutaj – daleko od siły i romańskich praw.
  Szliśmy tam gdzie rosną poziomki i ustępowała zima –
  zbieracze szyszek w lesie, i przygód, niezdolni do niewoli,
  przekroczyć siebie, przekroczyć z wiatrem wielkie góry.
  
  Listopadowa noc. Pusta pościel - moja i Twoja.
  Żaden Bóg nas teraz nie obejmie, jeśli sami siebie
  nie obejmiemy, siebie wzajem nie pojmiemy. Dwa ciała
  przewracające się z boku na bok, samotne. Moczone deszczem
  i łzami. Pękające od gorączki i majaków. Wyżłobienia w nas,
  ból kolan, czynią niezdolnym iść, kiedy byłoby trzeba.
  
  Pod ręką czarne, milczące otoczaki telefonów – jak wygładzone
  przez wodę; jakimi łatwo puszczać kaczki i zabijać pobratymców -
  w ten sposób wracamy do pierwotnych, ulubionych form, do których
  przez miliony lat przyzwyczaiła się nasza ręka. Oba nieme jak
  konfesjonał. W TV widać flotylle amerykańskich statków
  i chrześcijańskich kościołów. Ich załogi krzyczą do kamer:
  „Bóg jest z nami”, kiedy z nami, między nami, akurat Boga nie ma.
  Tylko krzyż gniecie, jak ich ekwipunek – naturalną miłość.
  „Bóg jest z nami, Chrystus w każdej kuli” – i w opłatku -
  niesie echo przez piasek i Morze Czerwone.
  
  Przed nami sędzia, który nie wie co to inflacja wiary, zgnilizna
  obrzędów, w cywilizacji przepisów i procedur. On dzieli krzyżem
  małżeństwa i narody, miast prosić do stołu. Sędzia pokoju, sędzia
  spokoju gdzieś w Europie, na kolejowej rampie – „W imię Chrystusa!”.
  Nie samobójstwo i nie życie. Nie miłość dwojga. Stos ofiarny
  z gałązek chrustu, cierpliwie zbierany i zaścielony jak małżeńskie łoże.
  Samo ofiarowanie – dać ogniowi wiary, spokojnie, każdą komórkę –
  świadomie, że będą bolały oboje i ból tutaj marny. Bo pragnienie Boga
  jest wolą jego mocy i ciepła – a nie zimnych bogów sztucznych ogni;
  wiatrów, drzew i strumieni. Myślę, Ojcze Święty, który ślesz maila
  na oczach milionów widzów, żeś jest ojcem dobrego i złego – zdolny
  pojąć, ale niezdolny ogarnąć. Parzy wiatr z internetu, od Tatr i Alp.
  
  Pragnienie kobiety jest wzajemnym – w taką noc jak ta.
  Język jest suchy i oszczędny. Marzy o wilgotnej pieszczocie.
  Myślę o Tobie, czyli o Niej i gorącej herbacie z cytryną. Listopad,
  a liście szeleszczą niebezpiecznie jak podpałka i ognik papierosa
  w majaczących rękach. Śni mi się pusta pościel Cyryla i Metodego,
  którzy nierozważnie błądzą, z płonącym znakiem krzyża nade mną.
  Śnisz mi się spocona, chłonna i dobra. Ostatnie moje słowo...
  
  16 listopada 2002 r.