Wiersze

• Wyprawa na \"Ariadnie\"
  Jan Brzechwa
  I
  Lat temu z górą trzysta
  Mnich Brandon - archiwista
  Opisał po łacinie
  Na żółtym pergaminie
  Przedziwne swe podróże.
  Ja światu się przysłużę
  I to, co pisał mnich,
  Przekażę w wierszach tych.
  
  Nim Brandon został mnichem,
  Junakiem był nielichym,
  Wynajął więc korwetę,
  Bo czasy były nie te,
  Gdy można rejsem skorym
  Popłynąć na \"Batorym\".
  On na korwetę wsiadł
  I na niej ruszył w świat.
  
  Korweta była stara,
  Łat miała co niemiara,
  A zwała się \"Ariadna\".
  Cóż, nazwa dosyć ładna!
  Kapitan stał na straży
  Piętnastu marynarzy
  I każdy go się bał,
  A jak się zwał, tak zwał.
  
  Kapitan - chwat nad chwaty,
  Był rudy, zezowaty
  I nie miał ręki prawej,
  W dodatku był kulawy.
  Miał złoty kolczyk w uchu,
  Nóż dyndał mu na brzuchu
  I każdy przed nim drżał,
  A jak się zwał, tak zwał.
  
  Wieść głosi, że poza tym
  W młodości był piratem
  I wielkie skarby zebrał:
  Dwadzieścia worków srebra,
  Pięć skrzyń talarów złotych,
  Brylanty i klejnoty,
  I ząb cesarza Chin,
  Czang-Fu, z dynastii Min.
  
  Cesarski ząb ten pono
  Miał moc nadprzyrodzoną:
  Hartował więc żelazo,
  Ochraniał przed zarazą,
  Strach rzucał na załogę,
  Wskazywał w nocy drogę
  I strzegł od morskich trąb
  Ten czarodziejski ząb.
  
  Kapitan swe zdobycze
  Na wyspie tajemniczej
  Zakopał w głębi góry,
  Ale zapomniał, której.
  Daremnie szukał potem,
  Co roku mknąc z powrotem
  W zawieję, w burzę, w ziąb,
  Lecz zwiódł go chiński ząb.
  
  Przejęty niesłychanie
  Rzekł Brandon: \"Kapitanie,
  Chcę mknąć przez oceany,
  Chcę odkryć ląd nieznany
  Lub wyspę tajemniczą!\"
  Kapitan mruknął: \"Byczo!
  Jest niedaleko stąd
  Nieznany całkiem ląd,
  
  Wysp różnych jest bez liku,
  Zawiozę cię, młodziku,
  Do Afryki, do Azji,
  Nie zbraknie mi fantazji.
  Podróże i odkrycia
  To pasja mego życia,
  Mam przygód wieczny głód.
  Załoga! Kurs na Wschód!\"
  
  II
  W noc na świętego Freta
  Ruszyła więc korweta./
  Wiatr dął w rozpięte żagle,
  Wtem sztorm się zerwał nagle,
  Bałwany wokół wrzały
  Zmywając pokład cały,
  A żywioł huczał, wył,
  Aż zbrakło wszystkim sił.
  
  Majtkowie po \"Ariadnie\"
  Miotali się bezładnie,
  Drżały im z trwogi łydki
  I klęli w sposób brzydki.
  Kapitan łypał białkiem
  I głowę stracił całkiem,
  A sternik - stary Szwed
  Do swej kajuty zszedł.
  
  Kapitan splunął w morze,
  Pogroził majtkom nożem
  I chwili tej, tak ważkiej,
  Pił rum z pękatej flaszki.
  Gdy flaszka była pusta,
  Rękawem wytarł usta,
  Sklął marynarską brać
  I w końcu poszedł spać.
  
  Majtkowie z magazynu
  Wywlekli beczkę dżinu
  I wnet, nie myśląc wiele,
  Popili się jak bele,
  Aż twardy sen ich zmorzył.
  Spać sternik się położył,
  Kapitan także spał,
  A jak się zwał, tak zwał.
  
  Nasz Brandon nie tknął trunku,
  Trwał sam na posterunku,
  Spoglądał w odmęt siny,
  Sterował, ściągał liny.
  Dokoła wrzała burza,
  Dziób statku się zanurzał,
  A on, choć cały zmokł,
  Wytężał w ciemność wzrok.
  
  Gdy wstawał dzień ponury,
  Wziął Brandon mocne sznury
  I związał kapitana.
  Załogę zbudził z rana
  I rzekł: \"Objąłem władzę,
  Korwetę ja prowadzę,
  A kto mi powie \"nie\",
  Piach będzie gryzł na dnie!\"
  
  \"Nie! - wrzasnął sternik: - Hola!
  Mój ster jest i busola,
  Nie oddam ci korwety!...\"
  Tu urwał, bo niestety,
  Nim rzekł ostatnie słowo,
  Poleciał na dół głową
  Rekinom wprost na żer,
  A Brandon objął ster.
  
  Załogę zdjęła trwoga,
  A była to załoga
  Wśród marynarskich drużyn
  Najśmielsza: jeden Murzyn,
  Trzech Szkotów, Hiszpan stary,
  Malajczyk, Włoch z Ferrary,
  Fin, Francuz, Greków trzech,
  A nadto kucharz Czech.
  
  Był Brandon młody, krzepki,
  Miał w głowie wszystkie klepki,
  Przebiegał więc korwetę
  I groził pistoletem.
  \"Uważać, skąd wiatr wieje!
  Do żagli - marsz! Na reje!
  Galopem! A kto kiep,
  Dostanie kulę w łeb!\"
  
  Po groźnej tej przemowie
  Rozbiegli się majtkowie,
  Ten żagle pocerował,
  Ów dziury zakitował,
  Inny na maszt się wdrapał
  I w taki wpadli zapał,
  Że nawet kucharz-leń
  Krem ubił na ten dzień.
  
  Rzekł Brandon do Hiszpana:
  \"Przyprowadź kapitana,
  Konopną linę masz tu,
  Uwiążesz go do masztu;
  Malajczyk ci pomoże.
  No już! Bo wrzucę w morze!\"
  O, Brandon to był chwat,
  A miał dwadzieścia lat!
  
  III
  Kapitan - proszę, zważcie -
  Po chwili stał przy maszcie
  Związany grubym sznurem.
  Spojrzenie miał ponure
  I groźnie łypał zezem
  Na całą tę imprezę,
  Bo był zawzięty człek,
  A Brandon tylko rzekł:
  
  \"Tu nie ma co się biesić,
  Mam prawo cię powiesić
  Jak tego, który stchórzy
  Na morzu podczas burzy.
  Ja ci daruję życie,
  A ty mi należycie
  Do skarbów drogę wskaż.
  Mnie piątą część z nich dasz.\"
  
  Kapitan odrzekł smutnie:
  Wygrałeś! Skończmy kłótnię.
  Masz prawo i masz siłę,
  Ja także tak robiłem.
  Sternikiem twym zostanę,
  A ty bądź kapitanem.
  Bierz nóż mój, do stu bomb!
  Mój nóż i chiński ząb!\"
  
  Sznur Brandon przeciął nożem
  I rzekł: \"Mnie cieszy to, żem
  Omówił wszystko szczerze.
  Idź, bracie, stań przy sterze,
  Sam tego chciałeś, nie ja,
  Pomyślna idzie wieja,
  Więc prujmy głębie wód
  Kierując się na wschód.\"
  
  Zszedł Brandon do kajuty,
  Zdjął kaftan, ściągnął buty
  I zjadłszy kotlet świński,
  Jął ząb cesarsko-chiński
  Oglądać i obracać,
  Paznokciem pilnie macać,
  Aż niespodzianie wpadł
  Na mały złoty ślad,
  
  Na mały punkcik złoty.
  Wnet wziął się do roboty
  I punkcik wcisnął igłą.
  Wtem serce w nim zastygło:
  Zabrzmiała pozytywka,
  Rozległa się przygrywka,
  Która pieściła słuch
  Niby bzykanie much.
  
  Następnie spod sprężynki
  Wyjrzała główka Chinki
  Maleńka jak ziarenko
  I przemówiła cienko:
  \"Ktokolwiek jest w pobliżu,
  Kto da ziarenko ryżu
  Księżniczce Sun-Li-Tse,
  Otrzyma to, co chce.\"
  
  Po chwili Chinka znikła,
  Tylko przygrywka nikła
  Jak mucha znów bzyknęła.
  Sprężynka się zamknęła,
  A Brandon nieprzytomnie
  Zawołał: \"Kucharz! Do mnie!
  Galopem! Gadaj, czyż
  Jest na korwecie ryż?\"
  
  Lecz kucharz westchnął: \"Szkoda,
  Ryż nam zalała woda
  I cały zapas hurtem
  Rzuciłem dziś za burtę.\"
  Na pokład wybiegł Brandon:
  \"Hej, wy, piracka bando,
  Rabunku nadszedł czas.
  Czy kto nie mijał nas?\"
  
  \"Mijało korwet wiele,
  Mijały karawele,
  A tam po fal głębinie
  Kupiecki statek płynie.\"
  Rzekł Brandon podniecony:
  Podejdźmy z lewej strony,
  Uderzyć trzeba stąd.
  Uwaga! Szykuj lont!\"
  
  Gdy statki się zrównały,
  Zawołał Brandon śmiały:
  Stać! Ja mam w waszą stronę
  Armaty wymierzone,
  Zatopię ten wasz rupieć!
  Czy chcecie się okupić?
  Nie żądam złotych gór,
  Lecz ryżu jeden wór!\"
  
  To słysząc, wnet szalupę
  Kapitan słał z okupem.
  I znów po wód głębinie
  Na wschód korwetą płynie.
  Wtem Grek zawołał z dzioba:
  \"Wytrzeszczam ślepia oba,
  Przeszywam dal na wskroś
  I w dali widzę coś!\"
  
  Tu Brandon wlazł na reję:
  Hej! Wyspa tam widnieje!
  Dostrzegam na niej wieżę
  I mur, co wyspy strzeże,
  Lecz nie ma jej na mapie.
  Czy sternik się połapie?\"\'
  Rzekł sternik: \"Nie wiem sam.
  Najlepiej płyńmy tam.\"
  
  IV
  Na brzegu stał tłum ludzi,
  A wszyscy byli rudzi,
  Wszyscy zielonoskórzy,
  Półnadzy, a niektórzy
  Mieli niemądre miny
  I sztuczne nosy z gliny,
  A wydłużone tak,
  Że siadał na nich ptak.
  
  Nasz Brandon nie znał trwogi.
  Na czele swej załogi
  Do wyspy przybił łódką
  I tak przemówił krótko:
  \"Po morzach król mój hula,
  Przybywam tu od króla,
  Pocisków mam w sam raz
  Tyle, by podbić was.\"
  
  Tak rzekł. Lecz tłum tubylczy
  Przygląda się i milczy.
  \"Cóż by to znaczyć miało?! -
  Zawołał Brandon śmiało. -
  Stoicie niby mumie,
  Czy mówić nikt nie umie?
  Czy z armat mam was tłuc?
  Hej! Który tu jest wódz?\"
  
  Wtem sternik niespodzianie
  Zawołał: \"Kapitanie,
  Tu nie potrzeba walki,
  To są po prostu lalki,
  Po prostu kukły z wosku
  Zrobione po mistrzowsku.
  Lecz kto, do diabłów stu,
  Mógł je ulepić tu?\"
  
  W głąb wyspy więc ruszyli
  I po niedługiej chwili
  Ujrzeli wśród równiny
  Mustangi z plasteliny
  I dżungli gąszcz splątany
  Z zielonej porcelany,
  A wśród gipsowych drzew
  Stał marmurowy lew.
  
  Zwisały z palm gipsowe
  Orzechy kokosowe,
  Pękate ananasy
  Lepione z wonnej masy
  I pęk daktyli złotych
  Z błyszczącej terakoty,
  A nad tym - szklana mgła
  I roje much ze szkła.
  
  Na starym baobabie
  Papugi w barw powabie
  Wmieszane w szklane liście
  Mieniły się wzorzyście,
  A były z porcelany
  Misternie malowanej.
  Brandona zdjęła złość:
  \"Mam dość tych kukieł, dość!
  
  Mam dość teatru lalek,
  Czas leci, mrok już zaległ,
  A choć to nawet ładne,
  Wracamy na \"Ariadnę\".
  Gdzie mapa? Wyspę nową
  Nazwiemy Kukiełkową.
  Wracamy! Oto łódź:
  Chcę znowu fale pruć!\"
  
  V
  I znów po wód głębinie
  Na wschód korweta płynie.
  Dął wietrzyk bardzo słaby,
  Więc sternik łowił kraby,
  Włoch w szachy grał z Murzynem,
  Szkot się pokrzepiał dżinem,
  A Brandon, zmyślny człek,
  Do swej kajuty zbiegł.
  
  Ząb chiński wziął ze skrzynki -
  Twarz Chinki spod sprężynki
  Wyjrzała wąską szparką.
  On dał jej ryżu ziarnko
  I szepnął: \"Mnie się marzy
  Ukryty skarb korsarzy!...\"
  Odparła: \"Sternik-Szwed
  Odnajdzie drogę wnet.\"
  
  Rzekł Brandon: \"A to bieda!
  Wrzuciłem w morze Szweda,
  Już pewnie go rekiny
  Pożarły w głębi sinej.
  Za późno na wspominki.\"
  Szepnęły usta Chinki:
  \"O świcie ujrzysz ląd,
  Naprawisz tam swój błąd.\"
  
  I znów po wód głębinie
  Na wschód korweta płynie
  Wśród wichrów i wśród burzy.
  Na statku czuwa Murzyn,
  Trzech Szkotów, Hiszpan stary,
  Malajczyk, Włoch z Ferrary,
  Fin, Francuz, Greków trzech,
  A nadto kucharz-Czech.
  
  Miał Brandon oko czujne,
  Do tego szkła podwójne
  I patrząc przez lunetę
  Prowadził swą korwetę.
  \"Sterniku - rzekł o świcie -
  Zezujesz znakomicie,
  Lecz spójrz, czy widzisz stąd
  Na horyzoncie ląd?\"
  
  Rzekł sternik po piracku:
  \"Niech trzasnę, święty Jacku,
  Na mapie widzę zmiany,
  To przecież ląd nieznany,
  To przecież nie jest Libia,
  Nie Wyspa Wielorybia,
  Nie Ganda i nie Pont,
  To jest nieznany ląd.\"
  
  Nasz Brandon nie znał trwogi.
  Na czele swej załogi
  Przemierzał ląd nieznany
  Tajemne snując plany.
  \"Jak z Chinki słów wynika,
  Tu znaleźć mam sternika,
  Tu jest gdzieś stary Szwed...\"
  Tak myśląc, naprzód szedł.
  
  Lecz marsz ten nie był prosty,
  Bo wokół rosły osty
  I kolców gąszcz ruchliwy,
  I pięły się pokrzywy
  Sięgając aż do twarzy,
  Parzyły marynarzy
  I kłuły w czoło, w nos
  Jak rój złośliwych os.
  
  Miał kucharz nóż kuchenny
  \"To oręż mój bezcenny,
  Dalibóg, nie jest tępy,
  Przetrzebię nim ostępy!\"
  Jął machać nożem co sił,
  Ciął zielsko, rąbał, kosił
  I siekał jak na farsz,
  Wołając: \"Za mną marsz!\"
  
  VI
  Gdy wolna była droga,
  W ślad za nim szła załoga.
  Już byli na polanie,
  Wtem z pokrzyw niespodzianie
  Wyskoczył stwór kolczasty,
  Kolczasty jak te chwasty,
  Miał z kolców głowę, brzuch
  I stał na kolcach dwóch.
  
  Miał rączki dwie kolczaste
  I oczki wyłupiaste,
  Ruchliwe, szarobure.
  Podskoczył zwinnie w górę,
  Siadł wierzchem na pokrzywie
  I wreszcie rzekł piskliwie:
  \"Dyr-fir, chlu-chlu, pli-plaj,
  Loj-li, koj-pa, ta-taj.\"
  
  Rzekł sternik jednoręki:
  \"Znam słowa te i dźwięki.
  To gwara krasnoludków
  Z morskiego szczepu Utków,
  Ten szczep miał przeszłość sławną,
  Lecz już wyginął dawno,
  Zostali tylko dwaj:
  Pli-plaj i Pa-ta-taj.
  
  Utkowie panowali
  Na wyspach Trulalali,
  Lecz wyspy się zapadły;
  Utkowie bój zajadły
  Stoczyli z rekinami
  I dziś - widzicie sami
  Zostali tylko dwaj:
  Pli-plaj i Pa-ta-taj.
  
  Widzicie tu Pli-plaja,
  On wita i zagaja,
  A Pa-ta-taj z daleka
  Na przyjście nasze czeka.
  Ruszajmy, czasu szkoda,
  Przygoda - to przygoda,
  Poznamy nowy kraj,
  Hej, prowadź nas, Pli-plaj!\"
  
  Pli-plaj zeskoczył na dół,
  Napuszył się i nadął,
  Skierował kolce w prawo
  I naprzód pobiegł żwawo,
  A za nim, w słońca żarze,
  Kroczyli marynarze.
  Na czele Brandon szedł
  I myślał: \"Gdzież ten Szwed?\"
  
  Był wszędzie piach dokoła.
  Pli-plaj raz po raz wołał:
  \"Lin-len!\" - co znaczyć miało,
  Że iść tu można śmiało.
  Wydawał przy tym piski
  Na znak, że cel jest bliski:
  \"Zen-zej, tru-kloj, pli-pli.\"
  Więc wszyscy za nim szli.
  
  VII
  Przez piachy i równiny
  Szli przeszło trzy godziny,
  Lecz krasnoludki przecie -
  Jak wszyscy chyba wiecie -
  Godziny mają krótkie:
  Godzina trwa minutkę,
  A mila mierzy cal
  I dal - to nie jest dal.
  
  Dlatego też po chwili
  Wędrowcy już przybyli
  Do skały, a przed skałą
  Ujrzeli postać małą,
  Kolczastą, w kształcie jaja.
  Poznali Pa-ta-taja,
  A ten z kolei znów
  Przemówił kilka słów.
  
  Wśród wszystkich skał na świecie
  Tak dziwnej nie znajdziecie:
  Na zewnątrz była słona,
  A wewnątrz - wydrążona,
  A wewnątrz była słodka.
  Wszedł Pa-ta-taj do środka
  Przez bardzo ciasny właz,
  A za nim Brandon wlazł.
  
  W pieczarze wewnątrz skały
  Cukrzane sprzęty stały:
  Więc stół, a przy nim ławy,
  Na stole zaś potrawy
  Dymiły na półmiskach.
  Tu Brandon dojrzał z bliska
  Brodatą ludzką twarz.
  \"Czyżby to sternik nasz?\"\'
  
  A sternik wstał i rzecze:
  \"Poznajesz mnie, człowiecze?
  Nie zawiniłem wcale,
  A tyś mnie rzucił w fale
  Rekinom na pożarcie,
  Lecz wyznam ci otwarcie,
  Żem stary, chudy gnat,
  Takiego któż by zjadł?
  
  Płynąłem dobę całą,
  Bom pływak, jakich mało,
  Aż nagle z morskiej piany
  Wieloryb tresowany
  Wypływa, w bok mnie szturga.
  Wieloryb ten z Hamburga
  Przed rokiem z zoo zwiał
  I mnie, zapewne, znał.
  
  W Hamburgu najwidoczniej
  Nasz okręt spostrzegł w stoczni
  I potem nawet w wodzie
  Rozpoznał mnie po brodzie.
  Usiadłem mu na płetwie,
  Bom Szwed, a każdy Szwed wie,
  Jak płynąć, gdzie i skąd,
  By szybciej zejść na ląd.
  
  Tu jestem trzy tygodnie,
  Tu dobrze mi, wygodnie,
  Tu żyję niczym w bajce
  Pliplajce - patatajce,
  Nie pragnę zmiany żadnej,
  Nie tęsknię do \"Ariadny\"
  \"Ariadnę\" w pięcie mam,
  Chcę tutaj zostać sam!\"
  
  Rzekł Brandon: \"Skończ gadanie,
  Nikt tutaj nie zostanie,
  Przybywam w samą porę.
  Na pokład cię zabiorę
  I krasnoludki oba,
  Bo tak mi się podoba!
  Załoga, do mnie! Hej!
  Brać ich z pieczary tej!\"
  
  Wnet marynarzy zgraja
  Porwała Pa-ta-taja,
  Pli-plaja i sternika.
  Już wyspa z oczu znika
  I znów po wód głębinie
  Na wschód korweta płynie,
  Burzliwy wiatr ją gna,
  Głąb huczy ode dna.
  
  VIII
  Do Szweda po obiedzie
  Rzekł Brandon: \"Słuchaj, Szwedzie,
  Ja nie dam się kołować,
  Bierz ster, korwetę prowadź
  Przez morza, oceany
  Wprost tam, gdzie zakopany
  Piracki skarb jest wasz,
  A nie kręć! Ty mnie znasz!
  
  Każę cię w żagiel zaszyć
  I poślę ryby straszyć,
  Przekonasz się naocznie,
  A wiedz, że mam wyrocznię,
  Co ściśle przepowiada,
  Gdzie kłamstwo jest i zdrada.
  Chcę ujrzeć, jakem rzekł,
  Ten upragniony brzeg.\"
  
  Szwed odszedł i pod wąsem
  Uśmiechnął się z przekąsem,
  A morze znów szaleje,
  Grzmią burze i zawieje
  I piętrzą się bałwany.
  Ach, gdzież ten ląd nieznany?
  Wytęża Brandon wzrok,
  Dmie wicher, zapadł mrok...
  
  Wśród groźnej wód potęgi
  Ster pęka, trzeszczą wręgi,
  Konopne liny rwą się,
  Korweta w dzikim pląsie
  Raz po raz się zanurza,
  A wokół huczy burza
  I jęczy stary wrak,
  Aż ludziom sił już brak.
  
  Po ciemnym fal bezkresie
  Korwetę wicher niesie
  Jak szczapę, jak łupinę
  Rzuconą w nurty sine.
  I w tym momencie właśnie
  Malajczyk jak nie wrzaśnie:
  \"Kamraci! Bóg nas strzegł!
  W pobliżu widzę brzeg!\"
  
  Wnet okręt siadł na piachu
  I było już po strachu.
  Nim dziób wybrzeże musnął,
  Każdy, gdzie stał, tam usnął,
  Wyciągnął się jak długi
  Po trudach tej żeglugi,
  A nawet Brandon-chwat
  Bez sił na pokład padł.
  
  IX
  Spał jak królewna śpiąca
  I spałby tak bez końca,
  Lecz nagle ktoś go zbudził -
  I ujrzał obcych ludzi.
  \"Myśmy królewskie straże,
  Król cię sprowadzić każe,
  Król czeka, zbudź się już,
  Kareta stoi tuż.\"
  
  Zszedł Brandon więc z korwety,
  Wsiadł prosto do karety
  I spytał od niechcenia:
  \"Czy jadę do więzienia?\"
  \"Do króla, kapitanie,
  Jedziesz na posłuchanie...
  Król wrócił już, a tyś
  Przywiózł go właśnie dziś.\"
  
  Nic Brandon nie rozumie.
  Tłum zebrał się, a w tłumie
  Książęta i księżniczki.
  Już paź otwiera drzwiczki,
  Z pałacu już dworzanie
  Wychodzą na spotkanie,
  Prowadzą go przed tron
  I mówią: \"Oto on.\"
  
  Król siedzi sam na tronie:
  \"Poznajesz mnie, Brandonie?
  Jam pirat - chwat nad chwaty,
  Bezręki, zezowaty
  I rudy, i kulawy.
  Spójrz, proszę, bez obawy:
  Zez minął, rękę mam,
  Lecz jestem wciąż ten sam.
  
  A ot - peruka ruda...
  Cóż powiesz? Istne cuda?
  To wszystko były żarty:
  Jam król Walenty czwarty,
  Przede mną drży Wenecja,
  Holandia, Anglia, Szwecja,
  A ty związałeś mnie
  Jak wieprzka. Może nie?
  
  A może tak nie było,
  Żeś mnie pozbawił siłą
  Dowództwa na okręcie?
  No cóż, przyznaję święcie,
  Że byłeś kapitanem
  Naprawdę niezrównanym
  I żeś ocalił nas
  W straszliwej burzy czas.
  
  Ja zuchów takich lubię
  I właśnie po tej próbie
  Już dziś cię mianowałem
  Naczelnym admirałem.
  Masz, weź ten pierścień złoty,
  To znak dowódcy floty,
  Na palec pierścień włóż
  I płyń na podbój mórz.\"
  
  X
  Brandona aż zatkało,
  Powiada więc nieśmiało:
  \"Ogromnie sobie cenię
  Królewskie wyróżnienie,
  Lecz któż mi wytłumaczy,
  Co chiński ząb ten znaczy?
  I kukiełkowy kraj?
  Fli-plaj i Pa-ta-taj?\"
  
  A na to król Walenty
  Odrzecze uśmiechnięty:
  \"Wszak to zabawki moje,
  Ja nienawidzę wojen
  I wszystkie moje sprawy
  Są tylko dla zabawy;
  W piratów, jak już wiesz,
  Lubię się bawić też.
  
  Mam wyspy dla rozrywki,
  Mam chińskie pozytywki
  I lalek zbiór bogaty,
  I gnomy-automaty -
  Tu właśnie stoją one,
  Lecz nie są nakręcone;
  To mych magików dar,
  Mam tego kilka par.
  
  Ja całe życie prawie
  Spędziłem na zabawie,
  Mój tron i moja flota
  To żart jest i pustota
  I nikt się nie połapie,
  Gdzie jest mój kraj na mapie;
  Czy żyję - nie wie nikt,
  Patrz, złoty pierścień znikł.
  
  To także żart magika -
  Dwór znika, pałac znika,
  Znikają ludzie, konie,
  Znikniesz i ty, Brandonie.\"
  Lecz Brandon zbiegł ze schodów
  I uciekł w głąb ogrodów,
  I wpadł w uliczny tłum,
  I pędził aż pod tum.
  
  W klasztorze został mnichem
  I tam, w ustroniu cichym,
  Opisał po łacinie
  Na żółtym pergaminie
  Przedziwną swą przygodę.
  Ech, były lata młode
  I złoty pierścień był,
  I wicher w żagle bił...