Wiersze

• Na pogrzeb Teofila Lenartowicza
  Kazimierz Przerwa-Tetmajer
  Znowu Ci, Polsko, ubył syn
  z najlepszych Twoich synów - -
  u obcych progów kędyś tam
  o łanach naszych śpiewał nam,
  sercem miłował prosty gmin,
  tęsknił doń spod wawrzynów.
  
  Więc niech Mu lekki będzie sen
  nad wodą Wisły siwej - -
  grób Mu nie w lauru wieńczcie liść,
  ale nań rzućcie wierzby kiść,
  polne konwalie, chłopski len
  i kłosy z chłopskiej niwy.
  
  U spracowanych Jego stóp
  w noc cichą i miesięczną
  niech siądzie koło naszych dziew,
  niech Mu zawiodą tęskny śpiew,
  niech na fujarce gra Mu chłop
  pieśń prostą, smutną, dźwięczną.
  
  Duch Jego przyjdzie słuchać nut,
  co Mu najmilsze były - -
  spojrzy na łan pszeniczny w krąg,
  odetchnie wonią polskich łąk
  i uraduje się, że lud
  serce Mu śle w mogiły...