Wiersze

• W ruchu
  Tomas Tranströmer
  Ciężarówka z przyczepą pełznie przez mgłę -
  olbrzymi cień larwy ważki,
  który porusza się w szlamie na dnie jeziora.
  
  W ociekającym lesie spotykają się reflektory.
  Nie widać twarzy tego z naprzeciwka.
  Rzeka światła przedziera się przez igliwie.
  
  My, cienie-pojazdy przybywamy zewsząd
  o zmierzchu, jeden za drugim formujemy szyki,
  mijamy się, suniemy z tłumionym warkotem
  
  przez równinę, gdzie fabryki przycupnęły na czatach,
  a budowle zapadają się dwa milimetry
  na rok – z wolna pochłania je ziemia.
  
  Niezidentyfikowane łapy odciskają ślady
  w najgładszym tutaj wyśnionym produkcie.
  Ziarna próbują przetrwać pod asfaltem.
  
  Lecz najpierw kasztanowce, ponure jak gdyby
  miały zakwitnąć żelaznymi rękawicami
  zamiast białych kiści, a za nimi
  
  biuro przedsiębiorstwa – zepsuta świetlówka
  miga miga. Tu są ukryte drzwi. Otwórz!
  spójrz przez odwrócony peryskop
  
  w dół – w ujścia, w głębokie rury,
  gdzie glony rosną jak brody umarłych,
  a Czyściciel płynie w śluzowej szacie
  
  słabnąc z każdym ruchem, bliski uduszenia.
  I nie wie nikt, co będzie – tylko to, że łańcuch
  pęka i wciąż jest sczepiany na nowo.