Wiersze

• "UCZTA"
  Apollinaire Guillaume
  O te sztuczne ognie ze stali
  Jakież to oświetlenie piękne
  Kwatermistrz po mistrzowsku pali
  I zaprawia odwagę wdziękiem
  
  Dwie różowo świecące kule
  Kobiece piersi spod agrafki
  Wyjrzały bezczelnie i czule
  Nagrobek
  ON KOCHAĆ POTRAFIŁ
  
  W oświetlonym lesie poeta
  Leżąc ogląda obojętnie
  Z odbezpieczonym pistoletem
  Różę która z nadziei więdnie
  
  Myśli jakie róże miał Sadi
  I skłania głowę niespodzianie
  Bo róża mu szeptem sprowadzi
  Miękkiego biodra falowanie
  
  W powietrzu jest alkohol mocny
  Wyciąg gwiazd pączkowych aż nuży
  Pociski sieją zapach nocny
  Gdzie do snu się oko twe mruży
  Pośmiertny rozpad róży