Wiersze

• Opowiadanie żony
  Seamus Heaney
  Gdy rozłożyłam wszystko na lnianym obrusie
  Pod żywopłotem, krzyknęłam, żeby przyszli.
  Szum i klekot młockarni kończył się nareszcie
  I taśma zatoczyła obrót i stanęła
  Z wiszącą słomą nie wektniętą do gradzieli.
  Było tak cicho, że słyszałam, jak ich buty
  Depczą ściernisko o dwadzieścia kroków dalej.
  
  On się rozłożył, mówiąc: "Daj tym ludziom najpierw.
  Mnie się nie spieszy", i zaczął skubać trawę
  I rzucać źdźbła za siebie. "Wygląda nieźle".
  (Z uznaniem skinął na to białe płotno w trawie)
  "Powiem tak: baba umie nakryć nawet pole
  Choć takich jak my mało wzruszają nakrycia".
  
  Puścił oko i spojrzał jak napełniam kubek
  I smaruję te grube pajdy, które lubi.
  "Omłoty lepsze niz myślałemi w dodatku
  To dobre czyste ziarno. Idź i zobacz sama".
  Za każdym razem muszę chodzić coś oglądać
  Chociażbym nawet nie wiedziała dobrze, co.
  
  Ale włożyłam rękę do półpełnych worków
  Wiszących przy otworach. Było twarde jak śrut
  Chłodne i nieprzeliczone. Worki ziewały
  W stronę zsuwni, co szła od umilkłego bębna,
  A w ziemię wbite były widły, pochylone
  Jak oszczepy po jakiejś zapomnianej bitwie.
  Na powrót, przez ściernisko, wróciłam między nich.
  
  Leżeli wśród skórek i resztek pożywienia
  Paląc i nic nie mówiąc. "Dobre zbiory,nie? -
  Powiedział z taką dumą, jakby sam był ziemią -
  Wystarczy tego i na mąkę, i pod zasiew".
  
  I tyle. Podeszłam, pokazał mi to wszystko,
  A ja przestałam wtedy byc juz im potrzenba.
  Pozbierałam kubki, zwinęłam serwetę i
  Poszłam. Lecz oni dalej się wylegiwali
  Rozpięci, wyciągnięci błogo, pod drzewami.
  
  
  przekład Piotr Sommer