Wiersze

• Moment krytyczny
  Charles Bukowski
  zbyt dużo
  zbyt mało
   
   
  zbyt gruby
  zbyt chudy
  albo żaden
   
   
  śmiech albo
  łzy
   
   
  nienawistnicy
  kochający
   
   
  obcy z twarzami jak
  główki
  pluskiewek
   
   
  armie przewalające się
  ulicami krwi
  machające butelkami wina
  dźgające bagnetem i kutasem
  dziewice.
   
   
  albo stary facet w tanim pokoiku
  z fotografia Marilyn Monroe.
   
   
  samotność na tym świecie jest tak wielka
  ze widać ja w powolnym ruchu
  wskazówek zegara.
   
   
  ludzie tacy zmęczeni
  okaleczeni
  miłością albo brakiem miłości.
  ludzie po prostu nie są dobrzy wzajem dla siebie
  jeden na jednego.
   
   
  bogaci nie są dobrzy dla bogatych
  biedni nie są dobrzy dla biednych
   
   
  boimy się
   
   
  nasz system edukacyjny uczy nas
  ze wszyscy możemy być
  wielkimi zwycięzcami.
   
   
  nic nam natomiast nie mówi
  o rynsztokach
  albo samobójstwach.
   
   
  o przerażeniu kogoś kto cierpi gdzieś
  samotny
   
   
  bez dotyku czyjejś ręki
  bez dźwięku czyjegoś głosu
   
   
  podlewa tylko kwiaty.
   
   
  ludzie nie są dobrzy wzajem dla siebie.
  ludzie nie są dobrzy wzajem dla siebie.
  ludzie nie są dobrzy wzajem dla siebie.
  myślę, ze nigdy nie będą.
  nie proszę ich, żeby byli.
  
  czasem jednak o tym
  myślę.
   
   
  koraliki będą się kołysać
  chmury będą się chmurzyć
  a morderca będzie odcinał głowę dziecku
  jakby zlizywał kawał lodów z wafla.
   
   
  zbyt dużo
  zbyt mało
   
   
  zbyt gruby
  zbyt chudy
  albo żaden
   
   
   
   
  wieje nienawistników niż kochających.
   
   
  ludzie nie są dobrzy wzajem dla siebie.
  może gdyby byli
  nasza śmierć nie byłaby taka smutna.
   
   
  tymczasem patrzę na młode dziewczęta
  łodygi
  kwiaty nadziei.
   
   
  musi być jakiś sposób.
   
   
  na pewno musi być jakiś sposób, o którym jeszcze
  nie pomyśleliśmy.
   
   
  kto we mnie umieścił ten mózg?
   
   
  wola
  domaga się
  mówi, ze jest nadzieja.
   
   
  nie powie
  „nie”.