Wiersze

• Dumna zupa
  Andrzej Waligórski
   
  
  W Dreptakowej, hen, chałupie
  Zakochał się krupnik w zupie
  Mruga na nią jedną krupą
  I bulgota: - Buzi, zupo.
  Ale zupa, jak to zupa,
  Na ten krupnik z furią chlupa.
  - Twe amory mi są zbędne,
  Bo kochają mnie ząb z dębem.
  - Ejże - krupnik rzekł ubogi. -
  - Czy nie za wysokie progi?
  Ząb i dąb do wzykłej zupy?
  Zostaw, zupo, te wygłupy.
  Na to zupa jak wąż sykła:
  - Ze mnie zupa jest niezwykła.
  Za to tyś nie Antonioni,
  Krupa w tobie krupę goni.
  Liczykupa, dziad, chałupnik.
  Aż się spłakał biedny krupnik,
  Jęknął, otarł z oka krupę
  I zapytał wredną zupę:
  - Powiedz zupo, mnie ciemnemu,
  Tyś niezwykła? Niby czemu?
  Widzę w tobie trochę grochu
  I kartofli zwykłych trochu...
  Zupa w krzyk: - Ach, ty krupniku,
  Podłej rasy krasy byku,
  Drzeć by z ciebie trzeba pasy,
  Za to, że nie czytasz prasy,
  Gdzie jest artykułów kupa,
  Że nie jestem zwykła zupa.
  - A co? - Bardzo atrakcyjne
  Danie regeneracyjne.
  Krupnik na to znieruchomiał:
  - Fajnie, to ja jestem koniak.