Wiersze

• Oczyszczenie
  Tadeusz Gajcy
  Światłu temu schodzący w obraz
  jestem drzewem czy ptakiem ślepym?
  Błyskawicy srebrnej koronka
  cień mój toczy wysmukłym niebem.
  Więc ruchliwą twarzą zwrócony,
  gdzie odległy już piorun stąpa
  ręce moje jak dwa liście klonu
  na ogniste kładę niebiosa.
  
  Będę trwać tak pół-człowiek, pół-drzewo
  na cierpliwej powietrza wadze.
  Kiedy serce ułoży mnie siwe
  w miejscu światła, gdzie lśniącą kładzie
  kość jak cacko - Bóg z uśmiechem dziecka -
  będę tylko już drzewem bezlistnym,
  a zły ogień jak krucha owieczka
  pójdzie dalej niewinny i czysty.
  
  Jakąż wtedy otrzymam własność?
  Zejdę niżej - a kamień i próchno
  nowe niebo utworzą, by zasnąć.
  Chłodne niebo i smutne. Gdy w górę
  pójdę - obszar bez granic mnie wchłonie
  i stanie nagle się światłość
  mała jak okna płomień.
  Chłodny płomień i smutny.
  
  Będę trwać więc niebu na przekór
  w obraz idąc wspomnieniem bosym:
  dzwonił gromko na piaszczystym brzegu
  w liściu chmury jak żołądź - kościół.
  Gołąb z gipsu tam mieszkał nad lustrem
  wody świętej, co spadając ostro
  na me czoło i dziecięce usta
  słowo małe uczyniła siostrą.