Wiersze

• Do wielmożnej Pani I.
  Cyprian Kamil Norwid
                                          I
  
  Czoło mówcy nie znało kropelki chrztu - wcale,
  Kiedy Patriae-Pater - konsul purpurowy -
  Cicero, rękę wzniósłszy nad zamęt ludowy,
  Głosił:
  
  
          "...że przyjdzie człowiek, w boleści i chwale,
  Sprawiedliwy - i przez to w koronie cierniowej."
  
                                          II
  
  A ręce obie mówcy, gdy niewiele potem
  Blade przybito gwoźdźmi na deskach trybuny,
  My znamy, w czyje grały i psalmy, i struny?...
  Lubo milczało niebo błyskaniem i grzmotem!
  
                                          III
  
  Tak to jest Rzym - o Pani - nic więcej nie spomnę!...
  Tylko bym rad, by piasku garść na globie była,
  Gdzie by się zdumiewały Imperia ogromne,
  Że tak niewiele ziemi, a tak wielka siła!...
  Tylko rad bym, Europy oglądając kartę,
  Znać stopy Zbawiciela swobodniej oparte,
  A choćby to okupić przyszło świata łzami,
  Rzekłbym:
                     ...ON pierw umywał nasze, gdy był z nami.