Wiersze

• My
  Ewa Lipska
  My - rocznik powojenny otwarty na osciez-
  w pełnokomfortowym stanie swojego ciała
  czytamy Sartre'a i książki telefoniczne.
  Rozważamy uważnie wszelkie trzęsienia ziemi.
  My. Rocznik powojenny ze spokojnych doniczek.
  Wyprowadzony z bezspornych statystycznych wyliczeń.
  Nie dosłyszany w hałasie początku.
  Cierpiący na bezsenność i do ćmy podobny.
  Powołany do koncentracji nad.
  
  Do naszych dni prowadzą zardzewiałe drzwi.
  Schody które przeżyły hodowcę kanarków.
  Wodospad kroków. Pogrzeb z orkiestrą.I krzyk tłuczonych garnków.
  
  Schodzimy powoli. Bardzo powoli. Z powagą drzewa.
  Jest może siódma rano. Dzień zbyt dokładnie dojrzewa
  i niekiedy przyjmuje smak gniejącego jabłka.
  Najrozmaitsi ludzie gwałtownie wybiegają.
  Ze schodów. Z bram. Z hoteli. Z ust. Tu i tam.
  Obłąkani po łokcie pensjonariusze świata.
  Przeklinają. Przystają opłaceni na parkingach.
  
  My zazdrościmy tym
  którzy w wysokich sznurowanych butach
  przeszli przez wojnę.
  Zazdrościmy
  nocy oszczędnie po małym kawałeczku
  rozdzielanym między hełmy znużone.
  Strzałów jak ognie sztuczne do ust podniesionych.
  Wulgarnych wzruszeń nagłego ocalenia.
  
  O tamtym świecie
  z miasta lęk wywożono na taczkach
  i wymiatano kule.
  Choć w twarzach jeszcze nie wystygło drżenie
  pozalepiano hejnałem gruzy i wyzwolenie
  i poranione mury do hymnu wstawały.
  Ludzie na wolność klaskali. Bramy się otwierały.
  W bramach kobiety rodziły dzieci:
  nas. Jakże odświętnych. Powołanych jeszcze przed świtem.
  Odpornych na ciało. Otrząśniętych z chrzęstu broni.
  
  Oddano narodzeniem naszym cześć - zabitym.
  
  A pamięć przestrzeloną dźwigamy
  już my.
  
  
  
  [Z tomu Wiersze, 1967 r.]