Wiersze

• Jesienny wieczór w miasteczku niedużym
  Josif Brodski
  Jesienny wieczór w miasteczku niedużym,
  które się szczyci istnieniem na mapie.
  (Kartograf chyba spuścił kleks na papier,
  albo się w córce sędziego zadurzył.)
   
  Formatem swoich dziwactw zmordowana,
  Przestrzeń tu jakby zrzuca z siebie brzemię
  gigantomanii – gdyż ją zadowala
  rozmiar ulicy Głównej. A Czas drzemie,
  zerkając sennie na sklepik malutki,
  który na froncie ma ogromny zegar,
  a wewnątrz – wszystko, co stworzył duch ludzki:
  czy to teleskop będzie, czy laubzega.
   
  Jest tutaj kino, saloon i apteka,
  oraz kawiarnia, jedyna w promieniu
  mili. Bank z orłem, widocznym z daleka.
  Plus kościół, który w głuchym zapomnieniu
  daremnie byłby zarzucał swe sieci,
  gdyby się poczta nie mieściła obok.
  I gdyby tutaj nie robiono dzieci,
  pastor udzielałby chrztu samochodom.
   
  Tu rejwach świerszczy przez ciszę się niesie.
  O szóstej wieczór, jak po atomowej
  wojnie, nie spotkasz żywej duszy w mieście.
  Tylko z księżycem można wieść rozmowę,
  gdy się jak prorok pcha w okna prostokąt,
  i czasem światła cadillaca hojnie
  omiotą, pędząc nie wiadomo dokąd,
  cokół, na którym trwa Nieznany Żołnierz.
   
  Tu przyśni ci się nie girlasek szwadron,
  ale twój własny adres na kopercie.
  Tu mleczarz, widząc, że mleko się zsiadło,
  pierwszy przyjmuje wieść o twojej śmierci.
  Tu w czterech ścianach można żyć latami,
  łykać brom, palić kalendarze wszystkie
  i patrzeć w lustro, tak jak blask latarni
  przegląda się w kałuży na wpół wyschłej.
   
  1972