Wiersze

• Sonet
  Adam Asnyk
  Kiedym cię żegnał, usta me milczały,
  I nie wiedziałem, jakie słowo rzucić,
  Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały,
  A serce zbiegło i nie chce powrócić.
  
  Tyś powitała znów swój domek biały,
  Gdzie ci słowiki będą z wiosną nucić,
  A mnie przedziela świat nieszczęścia cały,
  Dom mój daleko i nie mogę wrócić.
  
  Tak mi boleśnie, żem odszedł bez echa,
  A jednak lepiej, że żadnym wspomnieniem
  Twych jasnych marzeń spokoju nie skłócę,
  
  Bo tobie jutrznia życia się uśmiecha,
  A ja z gasnącym żegnam się promieniem
  I w ciemność idę, i już nie powrócę.