Wiersze

• Mickiewicz zmęczony
  Jan Lechoń
  Powróciwszy do domu od Sekwany strony,
  Mickiewicz się rozebrał z splamionej czamary
  I położył na łóżku. Nie był jeszcze stary,
  Lecz bardzo wiele cierpiał i był już zmęczony.
  
  I oto ledwo zasnął a w tej samej chwili
  Zobaczył starą ławkę nad srebrnym jeziorem
  I w sukni, którą miała pamiętnym wieczorem,
  W lekkiej woni akacji spłynął cień Maryli.
  
  Jej wargi wyszeptały: "Nasza miłość - cmentarz,
  Między nami jest morze rozlane ogromnie,
  I za dnia tylko bitwy i wodzów pamiętasz,
  Lecz kiedy zamkniesz oczy, zawsze myślisz o mnie".