Wiersze

• Do ...
  Adam Asnyk
  Przekleństwa synu! co Kaina piętnem
  Straszysz w dzień biały Chrystusową trzodę,
  Przybywaj do mnie! w uciśnieniu smętnem
  Znajdziesz dla siebie gorycz i ochłodę.
  Znanyś mi z dawna, gdy życiem namiętnem
  Przyniosłeś duszy swojej wieczną szkodę,
  Rzuciwszy cnoty gościniec utarty
  I do bram niebios biegnąc, i odparty.
  Lepiej ci było wraz z bracią Ablową
  Przeżuwać życie na pokory zębie,
  Kochać na rozkaz i wierzyć na słowo,
  Paląc na stosie ofiarnym gołębie;
  Niźli do boju stanąwszy z Jehową,
  Przeglądać bytu i nicestwa głębie.
  Nie byłbyś nosił fatalnej pieczęci,
  Na którą z wstrętem patrzą wniebowzięci!
  Lecz tym, czym jesteś, skazany na piekło!
  Tym cię mieć pragnę! gościu mój posępny!
  Bo jakieś echo podziemne mi rzekło:
  Że los nasz jeden, że i ja występny,
  Czemu tym bardziej wierzyć teraz muszę,
  Gdy jasne niebo z piersi mej uciekło,
  I sam zostałem, nieprzystępny skrusze,
  A tylko jednej rozpaczy przystępny.
  Razem więc z tobą, synu potępienia,
  Nad Babilonu wodami usiędziem,
  A nieśmiertelni wielkością zwątpienia,
  Z swej piersi głosu strasznego dobędziem;
  Z Prometeuszów wiecznością cierpienia
  I z sępem żądzy, męczarni narzędziem,
  W własnej niemocy skowani łańcuchy,
  Zostaniem bratnie dwa stracone duchy!
  Lecz nim utoniem w niepamięci fali
  Przed okiem ludzi skryci w obłok czarny,
  Niech ich pieśń nasza gromem wstydu spali:
  Że w nikczemności pędząc żywot marny,
  Płazowe szczęście, nie wielkość obrali;
  Niech ich ród szczęsny, cierpliwy i karny
  Z pokorą znosi losów wyrok twardy,
  My im zapłaćmy jałmużną pogardy...