Wiersze

• Pejzaz niemiecki I
  Gabriel Leon Kamiński
   
  
  
   
  Nie spuszczałem z oka Kanta. Stał na wieży w Koenigsbergu,
  i patrzył spod przymkniętych powiek na Wielkie Niemcy. Nad
  Prusami zachodziło słońce. Piasek w klepsydrze
  był pomarszczony jak brzeg morza. Pęknięte dusza i ciało
  bezradnie szamotały się w trybach historii.
  / Freud jeszcze nie przypuszczał,
  że dzieciństwo decyduje o naszym cały życiu./
  W międzyczasie Weimar stał się miejscem
  gdzie poezja, muzyka i władza spotykały się
  jakby przypadkiem chcąc zrównać boskość
  i wiarę z ludyczną siłą przypadkowości...
  Fryderyk II próbował pogodzić ze sobą skrajności -
  dyscyplinę i twórczy nieład - stąd jego nieograniczona
  pewność. iż jednostkę można sprowadzić do roli
  ziarnka piasku...
  Nikt z nich nie przewidział wcześniej,
  iż niepiśmienny szewc Boehme
  odwzoruje wszystko w swoich niepokojących wizjach.
  
  Wnętrzności świata na stole prosekcyjnym dr  Hagensa
  właśnie przechodziły do historii.
  Gdzieś w pobliżu krzyżowały się Heglowska dialektyka
  z Husserlowską fenomenologią, totalitarne rasistowskie teorie
  i prześmiewcza muzyka Mozarta. Róża Luksemburg
  więdła na schodach berlińskiej biblioteki
  z „Kapitałem” Marksa w rękach...
  To było jak jeden długi sen – okopy
  pełne martwych żołnierzy w maskach gazowych,
  wypalone żebra Drezna, zwęglone lipy na Unter der Linden.
  Uśmiech Lilly Marlene urwany w pół i dopiero co wygaszone
  piece Buchenwaldu...
  
  Fotoplastikon, burleska, kabarety i wielka gipsowa makieta
  Berlina górująca nad Europą, a potem już tylko cisza
  okrutne dzwonienie w uszach i ta długa pauza
  na partyturze ostatecznego requiem...
  
  Dwudziesty wiek w salonie piękności, po operacji plastycznej,
  i liftingu jak zmęczona dziwka,
  która w ostateczności i tak wychodzi na swoje.
  Myślisz, że mogę jej mówić po imieniu?