Wiersze

• ŻAL
  Józef Czechowicz
  głowę która siwieje a świeci jak świecznik
  
  kiedy srebrne pasemka wiatrów przefruwają
  
  niosę po dnach uliczek
  
  jaskółki nadrzeczne
  
  świergocą to mało idźże
  
  
  
  tak chodzić tak oglądać sceny sny festyny
  
  roztrzaskane szybki synagog
  
  płomień połykający grube statków liny
  
  płomień miłości
  
  nagość
  
  tak wysłuchiwać ryku głodnych ludów
  
  a to jest inny głos niż ludzi głodnych płacz
  
  zniża się wieczór świata tego
  
  nozdrza wietrzą czerwony udój
  
  z potopu gorącego
  
  zapytamy się wzajem ktoś zacz
  
  
  
  rozmnożony cudownie na wszystkich nas
  
  będę strzelał do siebie i marł wielokrotnie
  
  ja gdym z pługiem do bruzdy przywarł
  
  ja przy foliałach jurysta
  
  zakrztuszony wołaniem gaz
  
  ja śpiąca pośród jaskrów
  
  i dziecko w żywej pochodni
  
  i bombą trafiony w stallach
  
  i powieszony podpalacz
  
  ja czarny krzyżyk na listach
  
  
  
  o żniwa żniwa huku i blasków
  
  czy zdąży kręta rzeka z braterskiej krwi odrdzawieć
  
  nim się kolumny stolic znów podźwigną nade mną
  
  naleci wtedy jaskółek zamieć
  
  świśnie u głowy skrzydło poprzez ptasią ciemność
  
  idźże idź dalej