Wiersze

• Jak nurt zatrutej rzeki
  Charles Bukowski
  autostrady to psychiczne
  kłębowiska
  wypaczonych dusz,
  kwiatów konających w godzinie śmierci
  konającego dnia.
   
   
  stare auta, młodzi kierowcy,
  za kierownicami nowych modeli
  stary kierowcy
  bez prawa jazdy, pijani
  kierowcy, kierowcy zaćpani,
  kierowcy- samobójcy, kierowcy
  super ostrożni (ci najgorsi).
   
   
  kierowcy o wielbłądzich mózgownicach,
  kierowcy którzy szczają pod siebie
  kierowcy spragnieni mordu,
  kierowcy rozkochani w hazardzie,
  kierowcy którzy winią wszystkich wokół siebie,
  kierowcy którzy wszystkich nienawidzą,
  kierowcy, którzy noszą bron
   
   
  kierowcy, którzy nie wiedza, po co
  jest wsteczne
  lusterko,
  po co są
  migacze
  kierowcy, którzy jeżdżą bez hamulców
  kierowcy, którzy jeżdżą na łysych oponach.
   
   
  kierowcy, którzy jeżdżą wolno pasem szybkiego ruchu,
  kierowcy, którzy nienawidzą swoim żon albo mężów
  i chcą żebyś im za to zapłacił.
  kierowcy bezrobotni, wkurwieni.
   
   
  wszystko to są przedstawiciele
  całej ludzkości, wściekli na maksa, obłąkani,
  mściwi, złośliwi, tandetni uczestnicy postępu, sępy,
  szakale, rekiny, remory, raje, wszy...
   
   
  i wszyscy oni razem z tobą na autostradzie:
  nadjeżdżają od tylu
  wcinają się na chama
  sami się oszukują
  obleśnie się uśmiechają
  ich radia grzmią najgorsza muzyka wszech czasów,
  w bakach widać dno,
  silniki maja przegrzane
  myślami są już za następnym wzgórzem
  nie umieją prowadzić wozu
  ani żyć,
  wiedza mniej niż wie ślimak, pełznąc do domu.
   
   
  to właśnie ich codziennie widujesz
  kiedy jada znikąd donikąd,
  i to oni wybierają prezydentów, mnożą się, ubierają
  choinki.
  na autostradzie widzisz właśnie to, co jest,
  żałobny kondukt zmarłych,
  największa zgrozę naszych czasów, ogarniętą ruchem.
   
   
  jutro się tam spotkamy!