Wiersze

• "Hymn do piękna"
  Charles Baudelaire
  Czy jesteś, Piękno, z nieba czy tez z piekła rodem?
  W twym spojrzeniu anielskim i szatańskim płynie
  Cnota mącona zbrodnią, przesyt truty głodem,
  Możesz przejrzeć się w sobie jak pragnienie w winie.
  
  W twych oczach jutrznie wstają, zapadają zorze,
  Zapach świeżości ronisz ja po burzy kwiecie,
  Przez filtr całunków z ust swych podobnych amforze
  Sączysz słabość w herosa a zuchwałość w dziecię.
  
  Czy jesteś blaskiem gwiazdy, czy prochem ciemności?
  Jak wierny pies za tobą idzie przeznaczenie.
  Rządzisz, za nic nie biorąc odpowiedzialności
  I jak popadło siejesz radość i cierpienie.
  
  Idziesz po trupach drwiąc z ich daremnych żywotów.
  Gnój nie jest twym diamentem najskromniej bajecznym,
  Mord, ulubieniec twoich najdroższych klejnotów
  Na brzuchu wzdętym pychą drga w transie tanecznym.
  
  Ćma skwiercząc w ogniu świecy modli się: kapłanko
  Światła, bądź pochwalona, spal sny nierozumne!
  Kochanek gdy pochyla się drżąc nad kochanką
  Jest jak umierający, co pieści swą trumnę.
  
  Nieważne, czy przybywasz z nieba czy też z piekła,
  Jeśli, monstrum genialne z marzenia i błota,
  Do tej nieskończoności, która mnie urzekła
  Tajemnicą wieczystą, otworzysz mi wrota.
  
  Nieważne, czy się począł Bóg czy bies w otchłani,
  Czy lśnią welurem oczu wstydy czy bezwstydy,
  Jeśli ujmiesz, jedyna królowo i pani,
  Choć trochę nędzy życiu, a światu ohydy.
  
  tłum. Zbigniew Bieńkowski