Wiersze

• Przesłanie
  John Berryman
  Amplituda, - napięcie, - jeden znajomy domaga się jednego,
  drugi czegoś innego, w tym co robię;
  w wierszach i prozie. Ale kram, diabli tam.
  Nie piszę autobiografii wierszem, moi kochani.
  
  Impresje, konstrukcje, historyjki, z Columbii lat trzydziestych
  i semestr jesienny w Cambridge w 36-tym,
  po którym było jeszcze to i owo. To nie jest moje życie.
  Ono jest zatkane i stracone.
  
  Ono się składało z wykładów o Św. Pawle,
  z przewalanek z kobietami, z pojedynczych chwil
  robienia pewnych rzeczy absolutnie tak.
  Z lenistwa, alkoholu, złych snów.
  
  Składało się z trzech żon i wielu bliskich,
  kaprysów i podwyższonej gotowości, z odkryć, strat.
  To była długa podróż. Czy dałbym radę jeszcze raz?
  Lecz kiedyś pewna piękna Polka całkiem mnie obnażyła i wysłuchała
  życzliwie.
  
  Nie pamiętam dlaczego pchnąłem to przesłanie.
  Dzieci! dzieci! To najważniejszy punkt.
  Dzieci i wielka sztuka.
  Pieniądze w banku to także coś.
  
  Umrzemy wszyscy, a wszelkie dowody
  mówią: potem już nic.
  Kochanie, ludzie nie łączą się ponownie.
  Tymczasem chodzi chyba o to, by być życzliwym i odważnym.