Wiersze

• Spóźniony słowik
  Julian Tuwim
   
   
  Płacze pani słowikowa w gniazdku na akacji,
  Bo pan słowik przed dziewiątą miał być na kolacji.
  Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,
  A tu już po jedenastej - i słowika nie ma!
   
  Wszystko stygnie: zupka z muszek na wieczornej rosie,
  Sześć komarów nadziewanych w konwaliowym sosie,
  Motyl z rożna, przyprawiony gęstym cieniem z lasku,
  A na deser - tort z wietrzyka w księżycowym blasku.
   
  Może mu się co zdarzyło?Może go napadli?
  Szare piórka oskubali, srebrny głosik skradli?
  To przez zazdrość!To skowronek z bandą skowroniątek!
  Piórka - głupstwo, bo odrosną, ale głos - majątek!
   
  Nagle zjawia się pan słowik, poświstuje, skacze...
  "Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!"
  A pan słowik słodko ćwierka: "Wybacz moje złoto,
  Ale wieczór taki piękny, że szedłem piechotą!"