Wiersze

• Nowy Rok
  Adam Mickiewicz
  Skonał rok stary; z jego popiołów wykwita
  Feniks nowy, już skrzydła roztacza na niebie;
  Świat go cały nadzieją i życzeniem wita.
  Czegóż w tym nowym roku żądać mam dla siebie?
   
  Może chwilek wesołych? - Znam te błyskawice;
  Kiedy niebo otworzą i ziemię ozłocą,
  Czekamy wniebowzięcia: aż nasze źrenice
  Grubszą niżeli pierwej zasępią się nocą.
   
  Może kochania? - Znam tę gorączkę młodości;
  W platońskie wznosi sfery, przed rajskie obrazy:
  Aż silnych i wesołych strąci w ból i mdłości,
  Z siódmego nieba w stepy między zimne głazy.
   
  Chorowałem, marzyłem, latałem i spadam;
  Marzyłem boską różę, bliski jej zerwania
  Zbudziłem się, sen zniknął, róży nie posiadam,
  Kolce w piersiach zostały. - Nie żądam kochania.
   
  Może przyjaźni? - Któż by nie pragnął przyjaźni!
  Z bogiń, które na ziemi młodość umie tworzyć,
  Wszakże tę najpiękniejszą córkę wyobraźni
  Najpierwszą zwykła rodzić i ostatnią morzyć.
   
   
  O! przyjaciele, jakże jesteście szczęśliwi!
  Jako w palmie Armidy wszyscy żyjąc społem,
  Jedna zaklęta dusza całe drzewo żywi,
  Choć każdy listek zda się oddzielnym żywiołem:
   
  Ale kiedy po drzewie grad burzliwy chłośnie
  Lub je żądło owadów jadowitych draźni,
  Jakże każda gałązka dręczy się nieznośnie
  Za siebie i za drugie! - Nie żądam przyjaźni.
   
  I czegóż więc w tym nowym roku będę żądał?
  Samotnego ustronia, dębowej pościeli,
  Skąd bym już ani blasku słońca nie oglądał,
  Ni śmiechu nieprzyjaciół, ni łez przyjaciel!.
   
  Tam do końca, a nawet i po końcu świata,
  Chciałbym we śnie, z którego nic mię nie obudzi,
  Marzyć, jakem przemarzył moje młode lata:
  Kochać świat, sprzyjać światu - z daleka od ludzi.
   
  Pisałem w więzieniu r. 1823, ostatniego dnia.