Wiersze

• Elegia pożegnalna
  Jan Brzechwa
  W dalekim lesie ciało dogorywa,
  Wiatr zachmurzony wśród gałęzi śni,
  Stoisz nade mną cała nieprawdziwa
  I liczysz moje dni.
  
  Brzozy młodnieją i białą bibułką,
  Bibułką białą łuszczą swoje pnie,
  Serce zamarło w trwodze przed kukułką,
  Co już skazała mnie.
  
  Ty i kukułka - dwa złowieszcze głosy,
  Które witają, gdy pożegnać chcą,
  A wkoło wrzosy, zeszłoroczne wrzosy
  Całe pokryte rdzą.
  
  Banalny pejzaż smuci twarz pobladłą,
  Sączy się z nieba lazurowy czad.
  Na mchu pożółkłym białe prześcieradło
  Zakreśla cały świat.
  
  Stoisz i milczysz wątłą swą żałobą,
  Ale już dla mnie zdasz się garścią mgły,
  Garścią obłoków, które razem z tobą
  Płakać aż tutaj szły.
  
  Zostaw samego mnie. I bądź szczęśliwa.
  Słońce zachodzi, więc już idź, już idź!
  Śmierć to jedyna liryka prawdziwa,
  Dla której warto żyć.