Wiersze

• "Padlina"
  Charles Baudelaire
  Wspomnij na tę rzecz, którą ujrzeliśmy, miła,
  W piękny ranek o letniej porze:
  Gdzie dróżka czyni skręt, padlina wstrętna gniła
  Żwirem usłane mając łoże,
  
  Jak lubieżna kobieta wzwyż nogi rozdarła,
  Kipiąc, pocąc się trupim jadem,
  Urągliwie i sprośnie wprost na nas rozwarła
  Wzdęty brzuch, zionący rozkładem.
  
  Nad jej zgnilizną słońce przypiekało w górze,
  Jakby rozgotować pragnęło
  I zwrócić ze stokrotną nawiązką Naturze
  W całości ujęte przez nią dzieło.
  
  Niebo śledziło kościec w jego pełnej krasie
  Jak kwiat, co wyłania się z pąka.
  Smród był tak przenikliwy, że upadniesz zda się,
  I zemdloną przyjmie cię łąka.
  
  Na zgniłym brzuchu jej pobzykiwały muchy,
  A ze środka czarne zastępy
  Larw płynących jakoby zapiekły gąszcz juchy
  Ciekły przez ożywione strzępy.
  
  Wszystko to na kształt fali wzbierało i klęsło,
  I znów iskrząc się wzbijało,
  Jakby lada powiewem wzdymało i trzęsło
  To mnożące się w oczach ciało.
  
  Jego świat dziwną muzyką, jakby podmuchem
  Wiatru i wód pluskiem pobrzmiewał,
  Albo jak gdyby ziarno wciąż miarowym ruchem
  Na prztaktu rolnik przesiewał.
  
  Kształty się rozpływały w sen nierzeczywisty
  jak szkic, wymęczony bez chęci
  Na zapomnianym płótnie, który dłoń artysty
  Odtwarza już tylko z pamięci.
  
  A spoza skały suka spłoszony, ostrożna
  Spoglądała ze złością w oku,
  Kiedy stąd odejdziemy i kęs będzie można
  Wyrwać poniechany w zewłoku.
  
  A przecież i ty staniesz się podobnym gnojem,
  Wstrętnym, cuchnącym zaraźliwie,
  T, gwiazdo moich oczu, słońce w świecie moim,
  Mój aniele i mój porywie!
  
  Tak! i ty będziesz taka, królowo łaskawa,
  Gdy przyjąwszy święte oleje
  Pójdziesz do ziemi, kwiat się porośnie i trawa
  I trup między kośćmi zetleje.
  
  Wtedy, o piękna! przekaż robakom te wieści,
  Gdy całując będą cię żarły,
  Powiedz, że przechowałem kształt i boskie treści
  Miłości mych, które umarły!