Wiersze

• Radość pisania
  Wisława Szymborska
  Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
  Czy z napisanej wody pić,
  która jej pyszczek odbije jak kalka?
  Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
  Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
  spod moich palców uchem strzyże.
  Cisza - ten wyraz też szeleści po papierze
  i rozgarnia
  spowodowane słowem las gałęzie.
  
  Nad białą kartką czają się do skoku
  litery, które mogą ułożyć się źle,
  zdania osaczające,
  przed którymi nie będzie ratunku.
  
  Jest w kropli atramentu spory zapas
  myśliwych z przymrużonym okiem,
  gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
  otoczyć sarnę, złożyć się do strzału.
  
  Zapominają, że tu nie jest życie.
  Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
  Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechcę,
  pozwoli się podzielić na małe wieczności
  pełne wstrzymanych w locie kul.
  Na zawsze, jeśli każę, nic się tu nie stanie.
  Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
  ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.
  
  Jest więc taki świat,
  nad którym los sprawuję niezależny?
  Czas, który wiążę łańcuchami znaków?
  Istnienie na mój rozkaz nieustanne?
  
  Radość pisania.
  Możność utrwalania.
  Zemsta ręki śmiertelnej.