Wiersze

• Do prostego człowieka
  Julian Tuwim
  Gdy znów do murów klajstrem świeżym
  Przylepiać zaczną obwieszczenia,
  Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
  Na alarm czarny druk uderzy
  I byle drab, i byle szczeniak
  W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
  Że trzeba iść i z armat walić,
  Mordować, grabić, truć i palić;
  Gdy zaczną na tysięczną modłę
  Ojczyznę szarpać deklinacją
  I łudzić kolorowym godłem,
  I judzić "historyczną racją",
  O piędzi, chwale i rubieży,
  O ojcach, dziadach i sztandarach,
  O bohaterach i ofiarach;
  Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
  Pobłogosławić twój karabin,
  Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
  Że za ojczyznę - bić się trzeba;
  Kiedy rozścierwi się, rozchami
  Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
  A stado dzikich bab - kwiatami
  Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
  - O, przyjacielu nieuczony,
  Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
  Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
  Króle z pannami brzuchatemi;
  Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
  Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
  Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
  I obrodziła dolarami;
  Że coś im w bankach nie sztymuje,
  Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
  Lub upatrzyły tłuste szuje
  Cło jakieś grubsze na bawełnę.
  Rżnij karabinem w bruk ulicy!
  Twoja jest krew, a ich jest nafta!
  I od stolicy do stolicy
  Zawołaj broniąc swej krwawicy:
  "Bujać - to my, panowie szlachta!"