Wiersze

• Do polskiej dzieweczki
  Władysław Bełza
  Dzieweczko polska! Ukochaj szczerze,
  Prababek twoich święte pacierze;
  Czcij pamięć ojców, - bo ojce twoi,
  Dzielni rycerze w skrzydlatej zbroi,
  To męczennicy ojczystej sprawy,
  Lub bohaterzy z szańców Warszawy.
  A potem kmiece ukochanej chaty,
  Boś córką ludu, dziewczę liliowe;
  Bo pod ich nizką strzechą przed laty,
  Król, ojciec chłopków, pochował głowę.
  Kochaj wrzeciono, bo przy wrzecionie,
  Siedziała nieraz pani w koronie,
  I lnu pasemka składała w motki,
  By nimi okryć biedne sierotki.
  A nedewszystko miłością czystą,
  Kochaj, ach! kochaj, ziemię ojczystą,
  I gdy nadejdzie godzina czarna,
  Dla niej jak gołąb stań się ofiarna.
  Dziś jeszcze małe dziewczątko z ciebie,
  Co tylko lalki swoje kolebie;
  Lecz gdy na wielkich łask twych zadatki,
  Bóg da ci nosić nazwisko matki:
  Wtedy miast cacek, niech twój maleńki
  Ojcowską szablę weźmie do ręki,
  Rycerską zbroję włóż mu pod głowę,
  Do snu mu pieśni śpiewaj bojowe,
  Niech już w kołysce marzy zuchwale,
  O dawnej sławie, o przyszłej chwale!