Wiersze

• List z Singapuru
  Jonasz Kofta
  W ananasowozłotym Singapurze
  W burzę
  Gdy deszcz gorący trąca liście palm
  A pociemniałe niebo z ziemią łączy
  Oparów zenitalny szał
  W gorąco-otępiałym Singapurze
  W burzę
  Pod wiatrem gną się baobabów pnie
  Tam z sercem uwięzionym w moskitierze
  Przyzywam imię twe
  
  Zakwitła gdzieś w tropikach
  Tęsknota moja dzika
  Nostalgia po przejrzystych tamtych dniach
  Tu dzień jest wciąż za długi
  Tu krzyczą papugi
  A deszczu smugi, smugi, smugi
  Biją w dach
  Tu bredzi wciąż malaria
  Jak ryba w snu akwariach
  Chcesz głową dziko tłuc w zielonym szkle
  Wciąż błagam twojej łaski
  Z wysiłkiem składam głoski
  A małpie wrzaski, wrzaski, wrzaski
  Słyszę w tle
  
  W pomarańczowowonnym Singapurze
  W burzę
  Gdy z głową ociężałą od odurzeń
  Wspomina ciebie jeden pan
  W zielonojadowitym Singapurze
  W burzę
  Schronienia szuka zmokły rajski ptak
  A mokra zieleń nurza się w purpurze
  Kolorze twoich warg
  
  Tu kwitną orchidee
  Nic więcej się nie dzieje
  Nadzieje moje już daleko gdzieś
  Dalekie me rozpacze
  I nie wiem czemu płaczę
  
  Tropiki, erotyki
  Tu tylko człowiek dziki
  Odnajdzie drogę swą w gorącej mgle
  Ja pewnie znów się zbłaźnię
  Przez tę nadmierną wyobraźnię
  A może właśnie za to
  Pokocha
  Pani
  Mnie