Wiersze

• Nagrobek mi powiedział, kiedy zmarła
  Dylan Thomas
   
  Nagrobek mi powiedział, kiedy zmarła.
  Jej dwa nazwiska zatrzymały mnie w milczeniu.
  Dziewczyna poślubiona na wieczny spoczynek.
  Poślubiona w tej ulewnej okolicy,
  O którą kiedyś trafem zawadziłem;
  Poślubiona, zanim uzyskałem słuch,
  Zanim w odłamku lustra mogłem ujrzeć
  Deszcz, który mówił przez jej chłodne serce,
  I słońce zabite w jej twarzy.
  Nic więcej ciężki kamień mi nie powie.
  Przedtem leżała na czyimś posłaniu
  Z zatopioną we włosach dłonią,
  Albo ów dżdżysty język odpychał ją wstecz
  Poprzez lata demonów i niewinne zgony
  Aż do pokoju tajemnego dziecka.
  Słyszałem później wśród ludzi: płakała,
  Że jej ubrane w biel ciało jest nagie,
  A jej czerwone usta scałowano w czerń,
  Płakała w bólu, z grymasem cierpienia,
  Szarpana szlochem, choć uśmiech drżał w oczach.
  
  Ja, który w przyśpieszonym filmie
  Widziałem śmierć i tę bohaterkę szaloną
  Raz w życiu napotkaną na cmentarnym murze,
  Usłyszałem, jak mówi przez szczerbaty dziób
  Swego strażnika, kamiennego ptaka;
  Umarłam, zanim pora snu nastała,
  Lecz wyło moje łono
  I moim nagim upadkiem poczułam,
  Jak targa się w płomieniach zmierzwiona, czerwona głowa
  I ukochany potop jego włosów.
  
   
  Przełożył
  Stanisław Barańczak