Wiersze

• Wąwozy czasu
  Józef Czechowicz
  siedemnastego maja o siódmej godzinie
  złoty wieczór się kładzie na siwym lublinie
  lampy na smukłych słupach biją jak wodotryski
  płynące złotem szemra o zachodzie okna
  ulic klingi placów regularne dyski
  futra skwerów zlał blask tego ognia
  tak w śródmieściu się pali dzień dogasający
  inaczej tu o milę od murów
  za sitowiem zapada słońce
  jak ciężka szala wagi na której zmierzch urósł
  
  czas
  wieczność czasu
  szare wąwozy czasu
  czas
  
  ścieka w kroplach urasta otchłanie zapełnia
  wieje chaosem rzeczy co są lecz się topią
  w obłokach oiapłych noc dzień przepadły zupełnie
  półbrzask jedynie wisi mętny szary popiół
  obrazy marcoussisa pionin sen kruk sztandar
  świeca morze pociski przyjaciółki ukłon
  katalog róg ulicy pieśń mej matki żandarm
  wszystko hurgoce w chmurach mgieł sztywnych jak sukno
  krzyczący wir wybuchem znienacka uderza
  wir niepokoju powstał może z przeczytanych książek
  zagmatwał strugę czasu spruł ją wskroś i przeżarł
  szczelinę wydrażył
  
  przez ręka wiru smagła uczyniony wytom
  widać jak w teleskopie gwiazdę to co było
  
  z daleka namiot cyrku z bliska transatlantyk
  zasłonił nieba niebieski fajans
  od ryku osypały się urwisk żółte kanty
  mastodont stąpa zagniewany
  rozpycha wieczór skórę tak wieczorem chłodzi
  
  nagle zwinęły się liście paprotne po gajach
  zaszumiały piana
  to nic to ta chwila odchodzi
  
  w chmurnej szczelinie inna sprzed tysiącoleci
  pyłem drobnym jak petit na szpaltę nadleci
  
  wiatr nurt zgrzebny dymem odurza
  gwiezdny jakże piękny jest ognisk purpurowy żużel
  za obozem kołysały się wzgórza
  grzbietami wielkich wołów
  drewniane niezdarne łamały szuwar koła
  i tu chaos mosiężne ręce miecze karki
  naszyjniki z krzemieni oczy w ogniu jarkin.
  oto burza postaci w skórach i kożuchach
  stosy rozbijające płomieniami łun nów
  
  aż znowu zaszumiało w szumach pólbrzask bucha
  pochłania miękka paszcza obłoku tłum hunnów
  potem się w nowych światłach powoli rozchyla
  ) jak balon nad miastem niedawna tkwi chwila
  
  muł w rzekach kolczastego drutu
  wśród bomb ginących twarze
  zluszczyl je ból jak belki łuszczy płomień w pożarze
  ziemia i pułki butów
  dnie stojące na płytkich okopach
  mitraliez kaszle i świsty
  na ogniach nocny popas
  niebo ogniste
  miasto mdlejące przestrzeń która rzyęi
  armaty rozpalone rwące się z uwięzi
  w ogniach nicość
  nagle odmęt białawy zawrzał w glos zanucił
  jeslesmy pod lublinem który zorzą plunie
  dzień dzisiejszy powrócił
  powrócił jak syn marnotrawny
  ucałujmy jego skronie
  
  bo gdaic spojrzeć jak dawniej
  budynki w oddalaniu lśniące
  a tu o milę od murów
  za trzciną i sitowiem zagubią sic słońce
  jak ciężka szala wdgi na której zmierzch uróst
  
  czas
  wieczność czasu
  szare wąwozy czasu
  czas
  
  wizje nie nasycają są zawiłym haftem
  czy z tego alfabetu co będzie odczytam
  po cóż czytać i tak wiem chyba to jest prawdą
  pytania odpowiedzą brzmią jak odpowiedzi pytań