Wiersze

• Żegnałem cię podobną róży
  Kazimierz Przerwa-Tetmajer
   
  Żegnałem cię podobną róży,
  której liść każdy tchnie rozkoszą
  ani się kiedy nad nią chmurzy
  pogodny błękit, ni oprószą
  śniegi jej kielich, ale w słońca
  promieniach kwitnie czarująca.
   
  Dziś twarzą witasz mię żałośną,
  jako boleści posąg cicha.
  tylko się łzą skarżąca głośno;
  podobna róży, co usycha
  i krasne barwy w blade mieni,
  nim jeszcze nadszedł czas jesieni.
   
  Jak strumień, co po deszczu ścieka,
  w niedługiej chwili szczęście minie.
  ale nieszczęście jest jak rzeka,
  co z nieprzebranych źródeł płynie
  więc ci nie mówię: miej nadzieję.
  że jasne jutro ci zadnieje.
   
  Ani ci mówię: skarż się światu,
  bo gdzież są piersi, co westchnienie
  dla więdnącego mają kwiatu?...
  Ani ci radzę zapomnienie,
  bo nie zapomnisz, bo nie skona
  boleść i wstanie pogrzebiona.
   
  Mówię ci tylko, że w żałobie
  jesteś mi stokroć więcej drogą
  i całe serce święcę tobie -
  cóż nad to ludzie święcić mogą?
  I dzielę twoją boleść całą,
  i pół jej serce me zabrało.