Wiersze

• Czarodziejski pies
  Jan Brzechwa
  Przed laty
  Żył pies kudłaty.
  Nie pokojowy, nie podwórzowy,
  Nie miejski, nie wiejski,
  Ale od ogona do głowy
  Całkowicie czarodziejski.
  
  Był mistrzem Polski w dominie,
  I to nie są bynajmniej przechwałki,
  Grał na pianinie,
  Chodził po linie
  I sam zapalał zapałki.
  
  Powiecie pewnie, że to żadna sztuka,
  Że tego uczy dowolna psia szkółka,
  Ale zważcie, że pies ten nie szczekał,
  Lecz kukał -
  Jak rodowita kukułka.
  
  A grał w ping-ponga? Grał!
  A znał arytmetykę? Znał!
  Rozumiał po czesku? Rozumiał!
  I tylko szczekać nie umiał.
  
  Miał pies swego pana,
  Nazywał się Kołodziejski.
  Raz w poniedziałek z rana
  Powiedział pan: - Panie dziejski,
  Po diabła mi pies czarodziejski?
  Potrzeba mi kundla, co szczeka,
  A taki pies - to kaleka.
  
  I żeby dłużej nie zwlekać,
  Oddał psa do pewnego maga,
  Który nauczył go szczekać -
  Bo się więcej od psa nie wymaga.