Wiersze

• Chmura
  Stanisław Grochowiak
  Leciała chmura przez zielone łąki,
  Puszysta chmura przez pagórki biegła,
  Wczujcie się w obraz - biel i zieleń łąki.
  Ogromna czystość porannego nieba.
  
  Wiatrak ją w skrzydła pochwycił i chmura
  Na czterech skrzydłach dała cztery kroki,
  Potem jak łabędź pośliniwszy pióra
  Płynęła stawem kolorowookim.
  
  A pod kasztanem spał przeziębły Wilon,
  Czapka na oczach, butla z mętnym winem -
  Uchwycił chmurę, chmurą się owinął,
  Służyła chmura za ciepłą pierzynę.
  
  Potem ją Wilon obwiązał sznurami,
  Na grzbiet zarzucił i niósł w dalszą drogę,
  Aż za lasami, siedmioma górami
  Przed swej kochanki zatrzymał się progiem.
  
  I chmurę w kącie porzucił, do Miłej
  Najsłodsze słowa śpiewając jak anioł...
  Kwiaty w wazonach ze wstydu się kryły,
  Pies patrzył głucho spode łba na panią.
  
  I odszedł Wilon, i zostawił chmurę.
  Noc nadciągnęła, mąż wrócił do domu -
  Milczały ciężko komody ponure
  W strasznym, mieszczańskim, niewesołym domu.
  
  Więc chmura cicho podeszła do wierzej,
  Dziurką od klucza wydostać się chciała.
  I coraz dłużej, i bez przerwy szerzej
  Nitka się snuła cieniutka i biała.
  
  Ludzie krzyczeli, dzwony biły trwogę.
  Konie stawały rwąc postronki - dęba.
  A pod latarnią, ukryty za rogiem,
  Chichotał Wilon z nożem w białych zebach.