Wiersze

• Sława
  Jorge Luis Borges
  Widzieć, jak rosło Buenos Aires, rosnąć i sędziwieć.
  Pamiętać patio z wilgotną ziemią, pnącza winorośli, przedsionek
   i cysternę z wodą.
  Odziedziczyć znajomość angielskiego i rozgryzać staroangielski.
  Deklarować miłość do niemieckiego i tęsknotę za łaciną.
  Gawędzić w Palermo ze starym nożownikiem.
  Czuć wdzięczność dla szachów i jaśminu, dla tygrysów i heksametru.
  Czytać Macedonio Fernandeza na głos, który był jego głosem.
  Poznać te słynne wątpliwości, które tworzą metafizykę.
  Oddawać cześć mieczom i rozsądnie miłować pokój.
  Nie pożądać wysp.
  Nie wychodzić z własnej biblioteki.
  Być Alonsem Ouijano i nie mieć odwagi, aby stać się Don Kichotem.
  Dzielić się własną niewiedzą z tymi, którzy wiedzą więcej ode mnie.
  Dzięki składać za dar księżyca i Paula Verlaine'a.
  Od czasu do czasu utkać jakiś jedenastozgłoskowiec.
  Wciąż na nowo opowiadać stare historie.
  Ułożyć pięć, sześć metafor w dialekcie współczesności.
  Unikać przekupstwa.
  Być obywatelem Genewy, Montevideo, Austin, i (jak wszyscy) Rzymu.
  Żywić kult Conrada.
  Być czymś, czego nikt nie jest w stanie zdefiniować: Argentyńczykiem.
  Być ślepcem.
  Nic z tego nie jest niezwykle, a jednak suma tych rzeczy
  przyczynia mi sławy, której ani rusz nie mogę zrozumieć.