Wiersze

• Pejzaż niemiecki II
  Gabriel Leon Kamiński
   
   
  Pamiętam, ścigaliśmy się na sankach
  zjeżdżając z ośnieżonych wydm rzeki Peene
  prosto w objęcia skutego lodem morza.
  Nagle zz kurtyny mgły, z jej wnętrza
  z pomiędzy fal wychodzą przerażeni ludzie; w maskach gazowych
  niosąc w rękach zawiniątka śpiących dzieci. Nieopodal
  Wilhelm Gustlof wyrzuca z siebie jak wieloryb
  ostatnie tchnienie...
  Ten sen powtarza się w mojej głowie niczym
  próba spektaklu...
  
  Jest jesień 2000r.
  XX wiek zamknięty w ogromnym kufrze
  dusi w sobie natrętne wspomnienia...
  Widzę stłoczone wagony pociągu i ludzkie twarze -
  antyczny chór wyśpiewujący skargi...za utraconą młodością;
  ktoś upuścił na tory dziecięcy bucik...
  to znowu tylko sen.
  
  Brama brandenburska podobna stąd do
  przedsionków swojskiego czyśćca zaprasza
  do wspólnej fotografii...
  Wczoraj oddaliśmy nasze kawałki berlińskiego muru
  na aukcję dla czeczeńskich sierot.
  - Historia lubi się powtarzać – powiedziałaś mimochodem,
  jakby do siebie...      
   
  W salonie figur woskowych Madame Tissout
  naprzeciw „żydowskiego muzeum pamięci”
  wita nas zmęczona woskowa postać Hitlera. Pochylony
  nad stołem układa egzegezę swojej klęski...
  -  Jesteśmy jego testamentem – wykrzykuje młody
  bojówkarz z kolorowym irokezem wyciągając ręce... po datki.
  Na stacji metra mijamy ślepy tłum szukający
  rytmu kroków i wyjścia z tunelu.
  Do taktu przygrywa nam
  orkiestra młodych rumunów.
                     
  25.06.08/04.07.08