Wiersze

• Nieodbyty Spacer
  Gabriel Leon Kamiński
   
   
  Czuję jak wątpisz we mnie;
  kiedy śpię otwierasz przede mną świt
  zaglądając pod poduszkę....
  Wszystkie moje kłopoty leżą przy mnie senne i czuję,
  jak  budzą się z krzykiem przed czasem,
  rzadko z milczącym śmiechem
  na ustach.
  Chciałbym  zamknąć je w czterech ścianach,
  wyjść z Tobą pod rękę na spacer
  na wolny bezmiar łąki 
  gładząc Twoje oczy, scałowując mgłę z powiek,
  tak jak oczyszcza się szlachetny kamień ... 
  
  
  Bo iść przez życie najlepiej jest na przełaj,
  nie na skróty;
  tak jak wielcy traperzy u początków wieku, kiedy
  widząc zaledwie majaczący przed sobą szczyt ukryty w chmurach
  nie patrzyli w górę, lecz pod nogi,
  nie cofali się nigdy do tyłu,
  przeczuwając, że szlak jest najważniejszy. 
  
  
  
  Moja Droga była niebezpieczna i kręta, mogłem zawrócić
  zagubić  się w otchłani, stoczyć w przepaść...
  Zostałem tu po to aby spotkać Ciebie,
  trwałem w oczekiwaniu wielkiej niespodzianki -
  zobaczyłem lśnienie na ostrzu dnia
  i blask nocy.
  
  
  Jestem silny, chociaż czasem nagły podmuch burzy
  poraża chaosem myśli, a pułapki łatwowierności
  toną w strugach
  ulewnych wyrzutów sumienia.
  Wiesz, że mówię prawdę -
  wolę wiatr w oczy niż ciszę przed burzą. 
   
   
  18.10.05/17.01.09