Wiersze

• Na śmierć Tadeusza Borowskiego
  Czesław Miłosz
  Borowski zdradził. Uciekł tam gdzie mógł.
  Przed sobą widział gładką ścianę Wschodu,
  Za sobą mury polskie Ciemnogrodu.
  Co może wtedy człowiek? Drobny stuk
  Serca tak mało znaczy. Więzień Oświęcimia
  
  Szczęśliwszy był, kiedy w podarku niósł
  Mitigal, siarkę swojej ukochanej.
  Naga, w gorączce, ranami okryta,
  On klękał przy niej, zawsze takiej samej
  Dla miłujących oczu. A nad nimi trwał
  Dym ludzki, czarna rzeka, dym nad Birkenau.
  
  Ludzi ocalić. Dać im niebo czyste
  I ład na ziemi. Dać im umysł jasny.
  Nad kraj ubogi, nad Wartę i Wisłę
  Wznieść łuki świateł i strzec, by nie zgasły.
  Ludzi ocalić. I za to marzenie
  Jest obrachunek. Sztylet był zatruty
  Mówi kronikarz. Wchodził między cienie
  Od jadu żmii, od ziarna cykuty,
  I Majakowski. Noc, do siebie strzela.
  I nie masz, nie masz wtedy przyjaciela.
  
  Więc gaz otworzył i twarzą do ściany
  Odwrócił się i w mroczne wieki minął.
  Toczyły śnieżną pianę oceany,
  Obłok pod księżyc piór białość rozwinął.
  Milcząca trwała gładka ściana Wschodu
  I śmiech się zerwał w murach Ciemnogrodu.