Wiersze

• Biała lokomotywa
  Edward Stachura
  Sunęła poprzez czarne łąki
  Sunęła przez spalony las
  Mijała bram zwęglone szczątki
  Płynęła przez wspomnienia miast
  Biała lokomotywa
  
  Skąd wzięła się w krainie śmierci
  Ta żywa zjawa istny cud
  Tu pośród pustych marnych wierszy
  Tu gdzie już tylko czarny kurz
  Biała lokomotywa
  
  Ach czyj, ach czyj to jest
  Ten piękny, hojny gest
  Kto mi tu przysłał ją
  Bym się wydostał stąd
  Białą lokomotywą
  
  Ach któż, ach któż to może być
  Beze mnie kto nie może żyć
  I bym zmartwychwstał błaga mnie
  By mnie obudził jasny zew
  Białej lokomotywy
  
  Suniemy poprzez czarne łąki
  Suniemy przez spalony las
  Mijamy bram zwęglone szczątki
  Płyniemy przez wspomnienia miast
  Z Białą lokomotywą
  
  Gdzie brzęczą pszczoły, pluszcze rzeka
  Gdzie słońca blask i cienie drzew
  Do tej co na mnie w życiu czeka
  Do życia znowu nieś mnie nieś
  Biała lokomotywo!