Wiersze

• Anakreontyk
  Adam Asnyk
  Nie szczędź mi rajskich rozkoszy!
  Różanych ustek nie żałuj!
  Zanim się dzika myśl spłoszy,
  Niebieska! ty swoim wzrokiem
  Zalej mnie blasków potokiem,
  Bez końca pieść mnie i całuj!
  Odpędzę widziadła wstrętne,
  Ze śmiercią hardo się zmierzę,
  Gdy w pocałunki namiętne
  Roztopię duchową dzielność,
  W rozkoszy tych nieśmiertelność,
  W tę jedną, ach, tylko wierzę!
  Przed twym ożywczym płomieniem
  Dusza mu kielich otwiera,
  Rozkwita z dziewiczym drżeniem
  W świateł i woni obłoku,
  W twych ustach i w twoim wzroku
  Znajdując wieczność, umiera.
  Eros zawstydzi się blady
  Przed moich pragnień pożarem,
  Wśród sennej życia biesiady
  Pijąc nadziemskie słodycze,
  Wszystkie łzy twoje przeliczę
  Dobyte szczęścia nadmiarem.
  A gdy się strawi doszczętnie
  To życie nic już nie warte -
  W ostatniej chwili, namiętnie -
  Na twoim oparty łonie,
  W nowe się blaski przesłonię,
  Patrząc w twe oczy otwarte.