Wiersze

• Alchemia Słowa
  Arthur Rimbaud
  ALCHEMIA SŁOWA
  
  Z dala od trzody, ptaków, wieśniaków urody,
  Cóż to piłem na klęczkach, z wrzosami przy twarzy,
  Dokoła mając świeżej leszczyny ustronie,
  W południa zielonym i ciepłym oparze?
  
  Cóż z młodziutkiej Oazy chłonąć mogłem wody,
  - Nieme wiązy, darń nagą, niebo w chmur zasłonie! -
  Pić w żółtych tykwach, z dala od błogiej zagrody?
  Złoty likwor, z którego pot bije na skroni.
  
  Zdawałem się gospody podejrzanym godłem.
  - Nawałnica pognała przez niebo. Z wieczora
  Nikły w dziewiczych piaskach leśne wody chłodne,
  Boży wiatr sople lodu ciskał na bajora;
  
  Płakałem, widząc złoto - ale pić nie mogłem.