Wiersze

• Drzewo jadu
  William Blake
  A Poison Tree
  
  I was angry with my friend:
  I told my wrath, my wrath did end.
  I was angry with my foe:
  I told it not, my wrath did grow.
  
  And I water'd it in fears,
  Night and morning with my tears;
  And I sunned it with smiles,
  And with soft deceitful wiles.
  
  And it grew both day and night,
  Till it bore an apple bright;
  And my foe beheld it shine,
  And he knew that it was mine,
  
  And into my garden stole
  When the night had veil'd the pole:
  In the morning glad I see
  My foe outstretch'd beneath the tree.
  
  
  Drzewo jadu
  
  Pokłóciłem się z przyjacielem:
  Zawierzyłem gniewowi, on to zniósł.
  Byłem zły na swego wroga:
  Zamilkłem, mój gniew rósł.
  
  I zalałbym to obawami,
  Noc i poranek pijane łzami;
  Rozjaśniłem obłudnymi uśmiechami,
  I subtelnymi wabikami.
  
  I rosło dzień cały i noc,
  Póki przejrzyście nie znużyło;
  I mój wróg ujrzał to opromienione,
  On wiedział, iż było moje,
  
  I do mego ogrodu zakradł się
  W czas, gdy noc przysłoniła żerdź:
  Rano z ulgą dostrzegłem drzewo
  I mego wroga zwisającego zeń.
  
  
  
  
  
  (tłum. Monika Waraksa)