“ Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz parasolkę, gdy zaczyna padać.
Mówisz, że kochasz słońce, a chowasz się w cieniu, gdy zaczyna grzać.
Mówisz, że kochasz wiatr, a zamykasz okno, gdy zaczyna wiać.
Właśnie dlatego boję się, gdy mówisz, że kochasz mnie. ”

Doprawdy, nie oczyma kocham cię tak bardzo:
One w tobie tysiące usterek dostrzegą;
Nie, sercem raczej kocham to, czym oczy gardzą,
Wielbię to, w czym nie widzą niczego pięknego.

Puste naczynia robią najwięcej hałasu.

Daj mi pochodnię; nie dbam o zabawę.
Duszę mam w mroku, więc będę niósł światło.

Miłość jest dymem wzniesionym z obłoku
Westchnień,jest ogniem w kochającym oku.
Gdy nieszczęśliwa - morzem łez kochanków,
Czymże więcej? Jest roztropnym szałem,
Żółcią dławiącą i słodkim specjałem.

On myśli zbyt wiele; tacy ludzie są niebezpieczni.

Bóg go stworzył, więc powinien uchodzić za człowieka.

Być tym, czym jestem, jest to niczym nie być, jeślibym nie mógł być tym bez obawy.

Bestia najgorsza zna trochę litości. Ja nie jestem bestią, więc jej nie znam.

Lękliwy stokroć umiera przed śmiercią;mężny kosztuje jej tylko raz jeden.
Cowards die many times before their deaths;
The valiant never taste of death but once. (ang.)

Najlepszych ludzi uformowało naprawianie własnych błędów.

Miłość pociesza jak słońce po deszczu.

Konia! konia! królestwo za konia!
A horse! a horse! my kingdom for a horse! (ang.)

Wszystko dobre, co się dobrze kończy.

Życie jest tylko przechodnym półcieniem,
Nędznym aktorem, który swoją rolę
Przez parę godzin wygrawszy na scenie,
W nicość popada - powieścią idioty,
Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą.

Idź i po błogich dniach błogie znajdź noce.

Mądry człowiek nie opłakuje przegranej, lecz żywo szuka sposobu, jak wyleczyć odniesione rany.

Moje słowa lecą w górę, moje myśli pozostają na ziemi. Nie poparte myślą słowa nigdy nie wzniosą się do nieba.

Kochasz, więc pożycz skrzydeł od Kupida.

Fraszka, człowieku, ogień w ogniu ginie.

Choć to szaleństwo, jest w nim przecie metoda.

Jak z księgi całujesz.

Pękło szlachetne serce. Dobranoc, mój książę.
Zaśnij przy śpiewie aniołów.

Chcąc świat oszukać stosuj się do świata, ubierz w uprzejmość oko, dłoń i usta, wyglądaj jako kwiat niewinny, ale niechaj pod kwiatem tym wąż się ukrywa.

Nie żądaj zwrotu, gdy będzie umierać
Serce me. Dałeś swe, by nie odbierać.

Tak to rozwaga czyni nas tchórzami.

Poloniusz: Cóż czytasz, mości książę?
Hamlet: Słowa, słowa, słowa.

Sam sobie wszystkim i końcem wszystkiego.

Miłość, na oko łagodna, w istocie bywa jak pantera głodna! I chociaż ślepa, drogi przyjacielu, najkrótszą drogą podąża do celu.

Cóż, Bóg to dobry człowiek.

Ciągle to jutro, jutro i znów jutro
Wije się w ciasnym kółku od dnia do dnia,
Aż do ostatniej głoski czasokresu...
To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day
To the last syllable of recorded time... (ang.)

Rozpacz nie leczy rozpaczy.

Mówić to mało, trzeba mówić do rzeczy.

Ludzie umierają od czasu do czasu, a robaki zjadają ich, lecz nie z miłości.

Szkoda, że dobroć z tyłu oczu nie ma.

Z wschodem dla mnie zachód słońca.

W kobietach dobroć, litość, miłość mieszka.

Kto umiera, płaci swoje długi.
He that dies pays all debts. (ang.)

[...] Macie buciki do tańca,
O leciuteńkich podeszwach; ja w duszy
Mam ołów, który mnie tłoczy ku ziemi
Tak, że nie zdołam nawet kroku zrobić.

Wrażenie, jakie miłość zostawia w sercu kobiety, podobne jest do rysunku nakreślonego na śniegu. Pierwszy promień słońca roztapia go.