Natura [...] spłatała nam tyle płochych figli, urabiając nas nierównomiernie z gliny i brylantów, z tęczy i granitu [...].

Tylko człowiek posiada dar mowy. Człowiek stał się niezbędny.

[...] podczas gdy sława ogranicza oraz stawia przeszkody, zapomnienie spowija człowieka jak mgła. Zapomnienie jest mroczne, szczodre i swobodne, zapomnienie pozwala umysłowi bez przeszkód podążać swą drogą.

Każdy uczciwy człowiek powie to samo: po pięćdziesiątce niepotrzebni są już ludzie; nie ma się już ochoty mówić kobietom, że są ładne. Wszyscy ludzie po pięćdziesiątce – jeżeli są szczerzy – powiedzą to samo.

Ludzie mają w sobie tyle dobroci, tyle wiary, tyle miłosierdzia, ile im potrzeba, żeby powiększyć rozkosz chwili.

Rekompensata starzenia się [...] polega na tym, że namiętności nie tracą nic ze swej siły, ale człowiek zdobywa – nareszcie! – pewną umiejętność, która nadzwyczajnie poprawia smak życia, umiejętność posługiwania się własnym doświadczeniem, dokładnego zbadania go, obejrzenia ze wszystkich stron, w świetle.